ตั้งแต่เราไม่เคยรักสมัครมั่น ยามใกลักันแค่พบหน้าพูดปราศรัย ครั้นเมื่อเห็น เมื่อรู้ ได้ดูใจ เนิ่นนานไปกลับมีจิตคิดผูกพัน คนรักแท้แต่อยู่ไกลไร้โอกาส ก็มิอาจได้อยู่คู่เคียงขวัญ มิได้คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ความรักนั้นจึงแห้งโหยค่อยโรยรา คนอยู่ห่างถึง รักแท้ แพ้ใกล้ชิด มีแต่จิตคิดถึงคนึงหา คนอยู่ใกล้ได้เห็นความเป็นมา คนห่างตาห่างตัวเศร้าหัวใจ เมื่อห่างตัวห่างตาพาใจห่าง จะเสริมสร้างสัมพันธ์กันแบบไหน อีกนานหน่อยคงจืดจางราร้างไป เพราะคนใกล้อยู่เฝ้าคอยเคล้าคลอ เมื่อใกล้กันพลันสร้างหนทางรัก ต่างประจักษ์ทอจิตสานติดต่อ คนอยู่ไกลได้แต่แค่เฝ้ารอ เมื่อไหร่หนอจะได้พบประสบกัน . . . . . .
หวานใจปลายปากกา 13 ต.ค. 2550 13:06 น. - ID 108381 
1106
4
0
13 ตุลาคม 2550 14:23 น. - comment id 770530
สวัสดีค่ะ น้องตัวเล็ก... อ่านกลอนแล้ว โอ้โห้...เยี่ยม... มองเห็นภาพเลย ความห่างไกลมาพรากจำจากจร ต้องร้างรอน...ห่างไป...แม้ใจห่วง ความรักเราห่างเหินเกินไปทวง ปล่อยเลยล่วง...ให้คนไกล้ได้พนอ... คริ ๆ ยินดีที่รู้จักค่ะ... พี่มะกรูดค่ะ...
13 ตุลาคม 2550 16:18 น. - comment id 770562
พี่ก็เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยจ๊ะน้อง อย่างงัยรักรักแท้ก็ต้องแพ้ใกล้ชิดอยู่ดีฮิฮิฮิฮิ เคยเจอมาแล้ว
13 ตุลาคม 2550 17:11 น. - comment id 770583
จริงอย่างยิ่งเพราะฉันประสพแล้ว ต้องคลาดแคล้วกับหน้ามลคนห่างไกล สุดเจ็บช้ำระกำทุกข์หมองไหม้ ต้องทำใจเพราะความห่างต้องจากกันรักแท้แพ้ใกล้ชิด ก็เปลี่ยนไปใช้คอลเกต
14 ตุลาคม 2550 00:45 น. - comment id 770678
ดีค่ะพระนทร์ฯแวะมาทักทายยามดึกค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
