ท้องฟ้ามืดลง พร้อมกับเมฆฝน. . . ทอดทิ้งคนบางคนให้เหว่ว้า กลิ่นไอของความเหงาคลืบคลานเข้ามา แยกไม่ออกระหว่าง "น้ำตา" กับ "สายฝนพรำ" เคยคิดว่าถ้าเธอมีรอยยิ้มฉันจะมีความสุข แม้ใจจริงจะเจ็บ จะทุกข์สักเพียงไหน แปลกที่ความเป็นจริงทำไม่ได้ดั่งตั้งใจ แต่ก็จากไปไหนไม่ได้. . .เพราะ "รักเธอ" ฉันอาจพบเธอช้ากว่าใครใคร . . . . แต่ความรักที่มีให้ ไม่น้อยกว่าคนไหนทั้งนั้น อย่างน้อยวันนี้เม็ดฝนก็ช่วยชะล้างใจให้กัน ให้ชินกับความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง. . . .
29 กันยายน 2550 23:05 น. - comment id 761949
มาเยี่ยมยามดึกครับ มาช้ายังดีกว่าไม่มา
29 กันยายน 2550 23:05 น. - comment id 761950
ฝันค่ะ ไม่ใช่ความจริง สวัสดีค่ะ ขอแต้มคนแรกนะคะ รักษาสุขภาพนะคะ
30 กันยายน 2550 14:51 น. - comment id 762087
ดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ วันนี้กลอนเศร้ามาเชียวนะ อิอิอิ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ Black MooN
30 กันยายน 2550 21:13 น. - comment id 762228
อืมมม .. ให้เข้าใจในความรู้สึก แยกไม่ออกระหว่าง "น้ำตา" กับ "สายฝนพรำ"
1 ตุลาคม 2550 09:15 น. - comment id 762419
กินใจหมอนอิงจัง! .... มันเศร้า ๆ เหงา ๆ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้อ่านค่ะ.. เพราะมาก.. ชอบจังค่ะ!
1 ตุลาคม 2550 17:42 น. - comment id 762888
sonax0651 - - > ยินดีที่แวะมาค่า มาช้าดีกว่าไม่มาจิงๆ โนะ คริ คริ ชีวินมธุรา - - > รักษาสุขภาพเช่นกันนะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ Black MooN - ->กลอนเศร้าๆ เรียกร้องให้คนปลอบใจค่ะ ชอบม๊า ชอบม๊า !! อัลมิตรา - -> เผลอๆ น้ำตาจะมีมากกว่าเม็ดฝนอีกน๊า คริคริ (แบบว่าร้องให้ตาบวมเปงแพนด้าเรยไงคะ) หมองอิง - -> ดีใจที่หมอนอิงชอบน๊ะค๊ะ แปลว่า เราสองคนก็มีหัวใจเหงาๆ เหมือนกันใช่ม๊า จุ๊บ จุ๊บ