ฝนปรายโปรยโรยรินอมกลิ่นเศร้า คนใจร้าวรินน้ำตามาเป็นสาย ลมเย็นเยียบพัดผ่านสะท้านกาย เพลงเดียวดายแว่วย้ำยิ่งช้ำตรม ลอยอารมณ์ร้าวรานผ่านฝนฟ้า ชุ่มน้ำตากระอักสะอื้นด้วยขื่นขม คิดถึงความ โง่ ง่าย ให้ระทม เผลอจิตจมกับบางสิ่งไม่จริงจัง จวนมอดแล้วฟอนไฟในเลือดเนื้อ ที่ยังเหลือให้สังเวชคือเศษหวัง มองตัวเองแล้วยิ่งกว่าชิงชัง เฝ้าเพ้อคลั่งวุ่นวายน่าอายใจ อยากจะเร้นรอยร้าวในหลืบลึก ซ่อนรู้สึกวาบพร่าและเผลอไหว ทุกน้ำตารินหลากจากนี้ไป จะขอใช้อย่างมีค่ากว่าที่เคย ให้หยาดฝนอ้างว้างที่พร่างสาย ดับฝันอันแตกตายเสียอกเอ๋ย อย่าไขว่คว้าเยื่อใยจากใครเลย อุ่นมือเคยเหนี่ยวรั้งไว้ไม่จำเป็น... ....
ผู้หญิงช่างฝัน 8 ก.ย. 2550 12:50 น. - ID 106906 
2520
31
0
8 กันยายน 2550 13:04 น. - comment id 751366
วันนี้เศร้า พรุ่งนี้เราอาจจะยิ้มนะ....
8 กันยายน 2550 13:05 น. - comment id 751367
ไม่ได้เจอกันเสียนาน หวังว่าคงสบายดีนะครับ
แก้วประเสริฐ.
8 กันยายน 2550 13:13 น. - comment id 751374
"เร้นร้าว" ได้อย่างงดงามจริง ๆ ค่ะ...
8 กันยายน 2550 13:22 น. - comment id 751382
ยากเร้นร้าวก้าวข้ามเงาความคิด ปล่อยชีวิตกล้ำกลืนกับหมื่นเหงา ทุกข์ทนสู้รู้ค่ากว่าเป็นเรา มียิ้มเย้าใจคว้างบางเวลา เพี้ยนไปแล้วเหรอคะ อิอิ
8 กันยายน 2550 14:47 น. - comment id 751418
...๑... แค่สายฝนหล่นรายก็หายโหย น้ำตาโรยรินลง น่าสงสาร ไยความ-เจ็บช้ำยังย้ำมาน นิจเนิ่นนานยังซ่านโศรกวิโยกตรม ...๒... ลอยอารมณ์ร้าวรานผ่านม่านฟ้า หวังกลบคราบน้ำตาคราขื่นขม ในความ โง่ เง่า มัน ง่าย งม เจ็บจับจม ระทม-กับความหลัง ...๓... มันหมดแล้วแก้วฝันที่ฉันเชื่อ ไม่น่าเผื่อเหลือเศษสมเพชหวัง ยิ่งพิศ-ยิ่งคิด-ก็ยิ่งชัง ในภวังค์ ที่คลั่ง ครวญกำสรวญนั้น ...๔... เผลอประนามหยามเหยียดเกียรติยศ ว่านี่ข้า ค่าหมด เพราะพจน์นั่น ได้ฝากรอยเกินเร้นไม่เว้นวัน กับเสียงหยัน ว่าฉัน มันไร้ค่า ...๕... เทียวประจานมานตัวจนทั่วทิศ ไม่ตรองคิดหลงติดพิษตัณหา ให้มันบั่น หั่นตัดหัทยา แล้วฟุบพับหลับคาช่างบ้าบอ ...๖... จะลองเร้นเล่นรอยเหน็บที่เจ็บลึก ไม่เผลอเชื่อรู้สึกที่ลึกล่อ ว่าฝันเถิดเพริศพริ้งยังนิ่งรอ จะหัวร่อต่อหวังที่พังครืน ...๗... อย่าหวังเห็นเป็นเช่นนี้ชั่วชีวิต ไม่ผูกติดไปทุกวันทั้งฝันตื่น จะลอดบ่วงห่วงทุกข์จะรุกคืน ฉันต้องมีสดชื่น สักคืนแน่ ...๘... ได้รู้พิษผิดหวังฝังรอยร้าว ที่เจ็บด้าวเข้าตรึงซึ้งบาดแผล เลิกหวังนัยใครนักจะรักษ์แล ฉันจักแก้ แม้แดมันทรมา ...๙... ทิ้งความคิด ผิด-ปลูก ให้ถูกทั่ว เลิกก้มหัว ให้เขานั้นเหิมหรรษา จะรับมิตรมาชิดแนบแอบอุรา ลืมกานดาที่กล้าหน่ายกลับกลายใจ ...๑๐... สลักรอยร้าวไว้ในเร้นลึก ฝังรู้สึก...ที่รุมลุ่มหลงใหล ให้น้ำตารินหลากจากนี้ไป จะได้ใช้อย่างมีค่ากว่าที่เป็น ...๑๑... ให้หยาดฝนที่หล่นคว้างกลางว้างฟ้า เป็นน้ำทิพย์ชโลมทา ทุกคราเห็น ในวันหน้า แม้ว่าจะกระซอนเซ็น ก็จักเป็นไปเพื่อคนที่ควรรัก ...ฯลฯ... คนโดดเดี่ยวมีแยะ คุณไม่ได้โดดเดี่ยวเพียงลำพังหรอก เพียงแต่ ผู้เดียวดาย มิได้อยู่รวมกันเท่านั้นเองกระมัง บางที คนเดียวดาย อาจมีปริมาณมากกว่าที่คาดหมายก็ได้
8 กันยายน 2550 14:50 น. - comment id 751419
ปลอบบ้างดีกว่า เดี๋ยวจะไปกันใหญ่ ๑ อยากจะซับน้ำตาให้คลายหมอง ทอข่ายทองคล้องรักสลักฟ้า ร้อยถ้อยรสพจสร้อยอักษรา ผ่านเขาเขินเนินพนาไปหานาง ๒ ส่งไปทุกความปรารถนามี ถึงฝั่งฟากฟ้าที่แม้ไกลห่าง ด้วยคะนึงถึงเจ้าไม่จบจาง ส่งข่าวให้รู้บ้างเป็นอย่างไร ๓ ว่าในความเหนื่อยหนักในวันนี้ เธอจะมีรู้สึกระลึกไหม ว่าอีกฟากฝั่งนี้ที่ฟ้าไกล มีอีกความห่วงใย...มอบให้เธอ ๔ ความเจ็บปวดแม้รวด จนปวดร้าว จะบอกเล่าทุกอย่างกระจ่างเสมอ อย่าสงสัยหัวใจในมือเธอ และอย่าเพ้อเผลอทิ้งทุกสิ่งนั้น ๕ อยากจะซับน้ำตาให้คลายเศร้า ในทุกข์ความรุมเร้าที่หวามหวั่น เห็นไหมหนอนั้นหนึ่งความ อัศจรรย์ ที่ขอบฟ้าไกลนั่นฉันทอดาว ๖ อยากให้เงยหน้าพริ้มยิ้มอย่างเก่า อย่าซึมเศร้าเหงาโศกดั่งโลกร้าว ในคืนมืดแม้มันจะยืดยาว แต่ต้องมีวันเช้าในพรุ่งนี้ ๗ เงยหน้าพริ้มยิ้มเถิดเมื่อเกิดทุกข์ จะได้เข้าใจสุขมากกว่านี่ พี่จะกล่าวปรารถนาอย่างไรดี นอกจากฝากถ้อยวลีนี้มาหา ๘ หวังจะแต้มแก้มเศร้าเย้าให้ยิ้ม หวังจะเห็นเรียวอิ่มพริ้มดวงหน้า หวังปลุกปลอบให้คลายท้อทรมา เสมือนข้ามขอบฟ้ามาดูแล ----------------------------------------
8 กันยายน 2550 15:03 น. - comment id 751422
แม้รอยร้าวไม่อาจลบจึงหลบเร้น ภาพที่เห็นไม่อาจพรางล้างรอยแผล อโหสิกรรมจะค้ำชูและดูแล ลบรอยแผลจากใจให้งดงาม
8 กันยายน 2550 15:10 น. - comment id 751423
หาบทกวี ไพเราะๆของกวีลือนามมาฝากให้อ่าน ใจจะได้วะบายขึ้นเนาะ เริ่มด้วยอะไรดีนะ อันนี้แล้วกัน พอแดดยิ้มพริ้มพรายกับชายฟ้า โลกก็จ้าแจ่มหวังด้วยรังสี หยาดอรุณอุ่นหล้าเหมือนอารี แพรรพีห่มภพอบหนาวคลาย เพียงจะพลิกแผ่นฟ้าลงมาฝัน กับแสงอันอ่อนอุ่นอรุณฉาย เราคนท้อรอหวังซังกะตาย หวังชีพพรายอุ่นบ้างอย่างอรุณ จินตนา ปิ่นเฉลียว
8 กันยายน 2550 15:15 น. - comment id 751424
"วันที่ดอกไม้โรย" "ดอกโสนโรยร้าว ดอกคัดเค้าโรยรา ดอกประดู่ร่วงนักหนา ไม่มัวันกลับมาแล้วเอย" ทุกทุกสิ่งแล้วล้วนชวนถวิล ดูด่วนสิ้นโรยราผกาเอ๋ย ขอมองไว้อีกสักนิดไว้ชิดเชย เมื่อยามเลยลาลับไม่กลับคืน จะเก็บภาพประทับใจไว้ถวิล ไว้แอบรินน้ำตาแอบสะอื้น ไว้เยือกเย็นกับน้ำค้างที่พร่างชื้น เก็บไว้ตื่นตาฝันนิรันดร นับแต่นี้น้ำตาจะหาง่าย ขาดคนหมายซับมันเหมือนวันก่อน มือเย็นเยียบเมื่อสายัณห์ตะวันรอน ใครจะซ้อนมือนุ่มเกาะกุมมัน จะเดินเปลี่ยวเดียวดายในสายแดด ชีวิตแวดด้วยความหลังและความฝัน ฝันถึงวันที่ผกานานาพันธุ์ ปลิดดอกอันเหลืองอร่ามท่ามกลางเรา ท่านนิภา บางยี่ขัน
8 กันยายน 2550 15:17 น. - comment id 751425
------------------ ฉันก้าวมาไกลมากจากจุดเริ่ม แผลพิษเพิ่มเชื้อไฟหัวใจฉัน ไฟที่ร้อนแรงจ้ากว่าตะวัน โหมผลักดันให้เท้าย่างก้าวไป เหลียวดูรอยแนวเท้าที่ก้าวผ่าน บางครั้งหวาน บางครั้งนั่งร้องไห้ ค่าสำหรับเรียนรู้ดูใจใคร คือเสียทั้งน้ำใจและน้ำตา ผ่านวันแห่งทุกข์มามากกว่ามาก วันซึ่งฝากแผลใจให้รักษา ไร้คนคอยแลเหลียวคอยเยียวยา จนชินชาอารมณ์คนอมทุกข์ พิษแผลใจแต่ละครั้งยังบ่มพิษ คอยออกฤทธิ์รังควานผลาญความสุข แต่ละครั้งพิษร้ายขยายรุก ก็ช่วยปลุกศรัทธากล้ากว่าเดิม ศรัทธาแห่งสายรุ้งโค้งคุ้งฟ้า ซึ่งมีมาในความหวังตั้งแต่เริ่ม พิษผิดหวังคอยก่อคอยต่อเติม ให้ฉันเพิ่มความมั่นใจในวิญญา ฉันยังอยู่ไกลมากจากจุดหมาย เริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะก้าวเท้ามุ่งหน้า ขอบคุณเธอที่ให้ทุกข์ปลุกศรัทธา ถึงแม้ว่าจะเพิ่มแผลให้แก่ใจ/ โดย ท่านสุพันธ์ ธำรงสัตย์
8 กันยายน 2550 15:21 น. - comment id 751427
ชีวิตเราถ้าเหมือนเรือ :- ชีวิตเราเหมือนเรือเมื่อออกท่า ไม่รู้ว่าค่ำนี้นอนที่ไหน จะลอยล่มจมน้ำคว่ำลำไป หรือสมใจจอดฝั่ง...ก็ยังแคลง ได้ดื่มแต่น้ำตาเมื่อฟ้าร่ำ ยิ่งยามย่ำสายัณห์ยิ่งกันแสง ถูกลมหวนหอบข่มระดมแรง จึงรู้แล้งหมดแล้วน้ำแก้วตา เพราะหากมัวมาร่ำกำสรวลอยู่ ไหนจะรู้ทรงเรือบ่ายเมือหน้า ต้องตักพายหมายขืนฝืนลมฟ้า ไร้เวลาอาดูรพอกพูนใจ สติตรงตาแน่วดูแนวน้ำ ไม่ลอยลำขวางเรือเมื่อน้ำไหล ถ้าไม่ล่องก็ท่องทวนสวนทันใด เรือจึ่งได้แนวดิ่งไม่ทิ้งทาง ในโลกนี้มีสิ่งต้องวิ่งแข่ง ถ้าหย่อนแรงราข้อต่อเข้าบ้าง ก็จะแพ้แย่ยับถึงอับปาง อย่าหมายร่างเราจะอยู่สู้หน้าใคร ชีวิตเราถ้าเหมือนเรือเมื่อออกท่า ต้องรู้ว่าค่ำนี้นอนที่ไหน ต่อรุ่งเช้าก้าวอีกขั้นมรรคาลัย กว่าวันชัยสมประสงค์ถือธงชู ท่านประยอม ซองทอง
8 กันยายน 2550 15:26 น. - comment id 751428
นานๆที แอบสอดไส้ด้วย อารมณ์ เดียวดาย หรือว่า ความตายจะดีกว่า น้ำเอย น้ำตา อย่าไหล บ่อยบ่อยเลย เสียใจ อยากวางหัวใจไว้เฉยเฉย เปล่านะ เปล่าเลย ไม่เคย ทำได้สักกะที เหงา เหงา หรือเป็น เพื่อนเก่า เป็นเพื่อนซี้ ไม่ปรารถนา ยังมามี เออดี กว่าเหงาอยู่คนเดียว ทุกข์ท้อ ไยมา ล้นออ อย่างแน่นเหนียว ความสุขไปเดินเที่ยว เดียวดาย โดดเดี่ยว ลำพัง ท้องฟ้า หวังว่า ว่างพอ จะทอหวัง ใครจินตนาดัง แล้วฟ้า จะฟัง คำใคร ความรัก ไม่เคยรู้จัก ยังอยากได้ ใกล้ชิด ยิ่งติดใจ เนอะ อะไรอะไร ก็อารมณ์ ..................................... พระจันทร์ที่ ๒๔ กรกฎาคม ๔๙ แทนคุณแทนไท
8 กันยายน 2550 15:29 น. - comment id 751429
ขอเพียงแค่นี้ แม้หัวใจไร้สิทธิ์จะคิดหวัง แต่ก็ยังมีสิทธิ์จะคิดถึง แม้เป็นสองของใครไม่คำนึง ขอเป็นหนึ่งอยู่ในหัวใจเธอ ไม่เคยคิดไขว่คว้าเพื่อหาสิทธิ์ ฉันเตือนจิตเตรียมใจไว้เสมอ เราไม่มีวาสนาอย่าพร่ำเพ้อ รักไม่เก้อเธอยังเกื้อบุญเหลือล้น ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด แม้นมาหาเธอได้จะไม่ยั้ง นี่ต้องรั้งแม้จะรู้เธออยู่ไหน ไม่อยากเห็นเธออยู่คู่กับใคร คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น เมื่อคิดถึงฉันจนทนไม่ไหว ก็จงไปยังที่ซึ่งมีฉัน มิได้ชิดชื่นใจไม่สำคัญ สบตากันสักครั้งก็ยังดี นภาลัย (ฤกษ์ชนะ) สุวรรณธาดา
8 กันยายน 2550 15:35 น. - comment id 751433
อันนี้ไพเราะดี เป็นความคิดถึงที่เศร้าๆ คิดถึง ความคิดถึงมีมากอยากเห็นหน้า พอไปหาก็ไม่เห็นยิ่งเป็นห่วง คิดก็เหมือนดาวดับเลือนลับดวง นี่เราล่วงไปห่วงหาอาวรณ์ใคร เขาไม่คิดถึงเราเขาก็ห่าง จึงอารมณ์อ้างว้างคว้างและไหว คนอ่อนท้อเริ่มจางพลังใจ อีกเมื่อไรหนอรุ้งจะรุ่งฟ้า ชิงช้าเอย แกว่งไกวใบไม้ร่วง คนไร้คนเป็นห่วงเปลี่ยนสีหน้า จากที่ยิ้มเป็นหมองทั้งสองตา ลิ้นเริ่มปร่าหนักสำนึกลึกอารมณ์ หวังทุกบ่อยเมื่อคอยเธอที่นี่ เธอคงมาวันนี้...ไหวแล้วข่ม เห็นด้านหลังคนอื่นหลงชื่นชม เจียนจะจมห้วงน้ำตาฟ้าน้อยใจ ตะวันเย็นเริ่มจางทางสีอ่อน แต่เราร้อนเสียจนทนไม่ได้ จากแสงแดดตอนเย็นเป็นแสงไฟ เราก็ไม่สมหวังระหว่างคอย ความคิดถึงมีมากอยากเห็นหน้า พอไปหาก็ปล่อยเราให้เหงาหงอย คิดถึงมาก ไหว พ้อ ก็เลื่อนลอย เขาคงปล่อยเราคว้างฝันนิรันดร คุณไพลิน รุ้งรัตน์
8 กันยายน 2550 15:39 น. - comment id 751435
สงสัยกว่าจะหายคันมือ บ้านนี้คงโดนป่วนเละแน่ บทกวีของท่านสนธิกาญจน์นี่ชอบมากครับ มีอีกอันหนึ่งอ่านแล้วใช่เลยครับ ความเจ็บปวดของวานนี้ที่ได้รับ ความแตกดับของพรุ่งนี้ที่จะเห็น กับวันนี้ที่คล้ายตายเย็นเย็น เธอกลับเป็นเพื่อนผู้อยู่ใกล้ชิด ความรู้สึกเท่าที่รู้ว่าอยู่ใกล้ แต่ก็เหมือนอยู่ไกลเพราะไร้สิทธิ์ และนับวันจะห่างเหินจนเกินคิด ความมืดมิดของความหวังกำลังรอ รื่นทั้งรสสดทั้งสีมาลีเอ๋ย หอมระเหยแล้วก็หายเสียดายหนอ เก็บแผลใจไว้เพื่อจำซ้ำให้พอ เพราะแต่ต่อนี้ไปไม่มีแล้ว เหลือแต่เพลงเสน่หาคืนฟ้าหนาว คืนที่ดาวเรียงริ้วเป็นทิวแถว ระยับราวพราวพรายประกายแพรว ลำนำแว่วว่าคืนนี้มาลีลอย ใช่ดอกฟ้าแต่ถ้าเป็นเช่นดอกฟ้า วาสนาเราไม่ถึงจะพึงสอย มิใช่ดินแต่เหมือนดินถวิลคอย มาลีลอยเป็นมาลัยในอารมณ์ อยากฝากความคิดถึงซึ้งเสนาะ แทนแพรเพลาะของหัวใจให้เธอห่ม แต่ไร้ค่าเกินกั้นกันแดดลม ที่พร่างพรมล่องเลยรำเพยพา ท่านสนธิกาญจน์ กาญจนาสน์
8 กันยายน 2550 15:47 น. - comment id 751437
.. เล่นมุขนี้ เห็นทีจะไม่กล้า .. ร้ าว .. ไปอีกหลายเดือน.. .. คราวหน้าจะฝากบ้านไว้กับตำรวจ.. บุกเข้ามาอีกที เจอดีแน่..
8 กันยายน 2550 15:58 น. - comment id 751439
สำหรับกวีท่านนี้ อินทิรา มณี กวีจาก จังหวัดตรัง มีบทกวีมากมายที่อ่านแล้วประทับใจ เช่นบทนี้ครับ เพราะหมายรอ เคว้งคว้างคว้าอาดูรพูนเทเวษ แพ้อาเพทภัยพล่าล้างล่าผลาญ ร้าวรัดรุมรุ่มร้อนระรอนราน ซุกซมซานทานทนทุกข์ท้นใจ เคราะห์ขย้ำกรรมขยี้จนปี้ป่น ก้าวทุกข์หน กมลพรั่นหวาดหวั่นไหว เมื่อริรักก็รักร้าวทุกคราวไป ไม่มีใครให้รักจริงสักที มองดูโลกโศกชืดจืดจางรส คล้ายคนหมดราตาค่าศักดิ์ศรี เคยรินใจให้งานการอันดี ก็กลับมีมือมารมารานล้าง วันเดือนคล้อยลอยรุดไม่หยุดยั้ง แต่ก็ยังหวังอยู่ไม่รู้สร่าง หวังวันดีในชีวีจะมาวาง ให้พอสร้างอนาคตจนงดงาม ฉันจะอยู่เพื่อผู้ไร้ใครจะรัก คอยพิทักษ์ถางถากเหล่าขวากหนาม ช่วยปลูกหวังฝั่งมานะพยายาม ให้เขาข้ามความระทมทับถมตาม เคราะห์ขย้ำกรรมขยี้จนปี้ป่น จะต้องทนโศกซึ้งไปถึงไหน ก็จะตั้งหวังอยู่สู้เรื่อยไป ช่างปะไรถ้าต้องตาย เพราะหมายรอ! เมื่อยมือนะนี่ อันนี้พิมพ์สดๆเลย โชคร้ายแล้วคุณ
8 กันยายน 2550 16:00 น. - comment id 751442
555 อย่าร้าวบ่อยนะดีแล้ว กลัวจะแตกยับเสียก่อน ปล... อย่าเอาตำรวจมาขู่ ไม่กลัวหรอกครับ
8 กันยายน 2550 16:03 น. - comment id 751443
อันนี้ก็ไพเราะ "ดาวรู้ไหม" เมื่อเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าและว้าเหว่ ขวัญจะเร่ร่อนคว้างถึงกลางหาว แล้ววอนถามความหมองของหมู่ดาว ซ่อนแสงพราวพรุบหรู่อยู่ทำไม เห็นใครคว้างอย่างนี้มีไหมเล่า จะว่าเศร้าก็ไม่เศร้า ...ดาวรู้ไหม หากแต่ว่าแพ้ตัวแพ้หัวใจ ที่เฉยเมยซ่อนไว้ซึ่งไยดี เห็นเคยเห็นดาวคว้างอย่างคนเคว้ง ปลอบตัวเองอุ่นใจอย่างไรนี่ หรือแอบหมอกหยอกฟ้ามานานปี จนดาวมีฟ้าเสมือนเป็นเพื่อนคิด อิจฉาดาวพราวแสงเหมือนแสร้งเยาะ กระทบเหมาะแววว้างตรงกลางจิต ตาจึงวาบปลาบละห้อยเพียงน้อยนิด แล้วเม้นมิดซ่อนหมายอยู่อย่างเดิม เพราะรักสิทธิ์อิสระเกินจะทุกข์ จึงซ่อนซุกความรู้สึกไม่ฮึกเหิม เมื่อดาวหมายปรายตามาเยาะเติม ชีวิตเพิ่มสิ่งใด...รู้ไหมดาว เพิ่มชีวิตเข้มแข็งให้แกร่งกล้า ให้เชิดหน้าท้ามองถึงห้องหาว ยิ้มเยาะโลกโชคชตามานานยาว ซ่อนน้ำพราวท่วมทั่วรดหัวใจ ท่านอรฉัตร
8 กันยายน 2550 16:07 น. - comment id 751445
ส่วนท่อนนี้ อ่านแล้วอ่านอีกหลายรอบ แบบว่าโดนใจครับ จะว่าหยิ่งก็หยิ่งเกินเมินดอกหญ้า แต่ดอกฟ้าก็เฉยเฉยไม่เคยสอย คราวจะไปใครให้รอก็ไม่คอย ใครจะถอยหนีไปก็ไม่ตาม ใครจะมีรักใหม่ไม่อยากรู้ ใครจะอยู่กับใครไม่อยากถาม ใครจะกล่าวถางถากไม่อยากปราม ใครจะห้ามเล่นกับไฟไม่อยากฟัง สนธิกาญจน์ กาญจนาสน์
8 กันยายน 2550 16:10 น. - comment id 751446
แล้วก็มาจบด้วย 2 งานสุดท้าย จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอก "อย่าท้อ" ส่งถึงความหน่วงหนักในวันนี้ หนึ่งความปรารถนาดี มีมาฝาก จากฝั่งฟ้าฝั่งหนึ่งซึ่งไกลมาก พี่อยากร้อยคำหลากฝากความใน ที่อีกฟากของฝั่งฟ้า กำลังล้นทรมา ใช่หรือไม่ หรือกำลังท้อไปหมดรันทดใจ เพราะเหตุหนึ่งเหตุใดในวันวาน นี่ก็อีกฟากของฝั่งฟ้า เคยท้นท้อทรมาไม่กล้าผ่าน แต่ด้วยขืนยืนหยัดตัดทัดทาน ทุกข์ที่ทับกับกาลก็ผ่านไป ไม่มีวิญญาณใดไม่เคยโศก ตราบเท่าโลกทั้งโลกยังหลับใหล ทุกน้ำตาไม่ว่าของใครใคร ใช่จะหลั่งตลอดไปตลอดกาล ไม่มีวิญญาณใดไม่สร้อยเศร้า ตราบรู้เท่าไม่ทันกับวันผ่าน ที่ทิ้งไว้แค่ภาพฝันเป็นตำนาน ที่คอยจารใจให้จำ...และรำลึก ตื่นทีเถิด แม้เกิดความทุกข์ทับ อย่าปล่อยใจไปกับทุกรู้สึก ในความเงียบเชียบนั้นมันเฉียบลึก ในคืนเดี่ยวเปลี่ยวดึกยังมีดาว ตื่นทีเถิด แม้เกิดความทุกข์ทับ จงนอบรับกับทุกข์ที่รุกผ่าว ทุกวันรุ่งพรุ่งนี้มีไฟพราว ยังมีหลากเรื่องราวในก้าวนั้น มาเถิดมาจันทร์จ๋าถ้าว้าเหว่ นอนในเปลพี่จะเห่ให้หลับฝัน ในห้วงสุขนี้จักงามเป็นนิรันดร์ หลับตา...เถิดจันทร์อย่าหวั่นเลย
8 กันยายน 2550 16:14 น. - comment id 751447
และสุดท้ายด้วย หนึ่งรัตติกาล กลอนเจ็ด... ค่ำหนึ่งพระอาทิตย์ที่ ๑๙ ๑... โพล้เพล้ พลบค่ำ รำงำเงียบ เย้าเยียบ เฉียบเย็น แทบเป็นบ้า เหงาง่าย เจ็บง่าย ธรรมดา หยดหยาด ทรมา เหว่ว้านัก ๒... เกิดแสง แห่งดาว พราวสวรรค์ ผลิค่ำ รำพัน ผันหน่ายหนัก ส่องสวย สรวงฟ้า มาทายทัก ลึกล่วง ห้วงรัก ถักทอกาล ๓... เก็บสาย สร้อยฟ้า มาร้อยสรวง วาดดวง ดาวขาว ที่พราวผ่าน กระซิบ รินร่ำ เล่าตำนาน หมื่นล้าน ผสานเสียง จินตนา ๔... ดั่งรส บทกวี ที่รินรื่น ฉ่ำชื่น คืนใจ เคยปวดปร่า เพียงเพลง บรรเลง ดาริกา ดารดาษ ดารา บุพผาเพ็ญ ๕... กล่อมใจ ให้ห้อม หอมห่อห่ม พรายพรหม ห่มใจ ให้ไหวเต้น ดาวเคลื่อน เดือนคล้อย ยังลอยเด่น พินิจพิศ แสงเย็น เพ็ญจันทร์ราย ๖... เพ่งพิศ ยิ่งคิด ยิ่งพิศพบ งดงาม สงบ แต่เรียบง่าย ความมี ยังมี ไม่มีคลาย เพียงโยก ย้อนย้าย ไปตามกาล ๗... สาดสวย สดใส ในราตรี ดั่งว่า วนาลี คลี่ผสาน โอบอ้อม ห้อมอุ้ม คลุมผืนธาร ฉ่ำชื่น ชื้นบาน ก่อนต้านลม ๘... รัตติกาลผ่าน รัตติกร หนุนนอน ผ่อนคลาย คล้ายผวยห่ม อุ่นไอ ใจช้ำ ระบำบม คืนขม คืนขื่น ในคืนนี้ ................................ ถึงดวงดาวดวงนั้นที่ฝั่ง ฟากฟ้าทะเลไกล บทส่งใจ... โพล้เพล้นั้น ความเงียบสร้างความรู้สึกในด้านที่ไม่คิดหมายได้มากนัก... นี่กระมังครับ หลายคนจึงเตือนฝากไว้ คนเหงาง่ายอย่าอยู่กับเงียบให้นานนัก .... เมื่อฟ้าสิ้นแววแห่งระวีแล้ว ช่วงเวลาแห่งรัตติฯก็มาเยือน ดั่งมีรัตติกรมาปลอบปลุก ประคองความหวั่นนัยก่อนค่ำนี้ .... มองออกไปไกล ณ ปลายฟ้าเบื้องหน้า มิตรผู้มากด้วยความรู้สึกแห่งวาสนาแห่งการเจอเคยกล่าวไว้สั้นๆในการออนไลครั้งก่อน ว่าการได้รู้ว่าได้ทำสิ่งเดียวกันกับอีกหนึ่งดวงใจแม้อยู่ไกลกัน ก็เป็นความสุขครับ .... ราตรีกาลนี้เราคงนั่งมองดาวดวงเดียวกันนะคุณคนไกล... .... ในรัตติกาลหนึ่งคงมีอีกหลายชีวิตกระมัง ที่มานั่งปล่อยจินตนาไปไกลๆเช่นนี้ และคงมีไม่น้อยที่พบความงามง่ายใต้รัตติกาลนั่น... ท่านทั้งหลายก็คงเคยเป็น แต่บางรัตติกาลของบางคน อาจกำลังจดจ่อกับการงาน หรืออยู่บนท้องถนนที่มีแต่ดวงไฟสองฝั่งฟาก ไม่มีแม้เวลาได้แหงนหน้าดูความสวยงามบนฟ้านั่น... คุณทั้งหลายก็เช่นกัน อาจมี เหนื่อยนักก็พักกันนะครับ... ขออวยพรให้ดวงใจสวยๆทุกดวง ได้สัมผัสกับทุกรัตติกาลที่หมายใจ พิเศษเฉพาะคุณคนซึ่งในรัติกาลหนึ่งซึ่งกำลังทำบางประการเพื่อวันนี้ที่ดีกว่าวันวาน... สำหรับผม ดวงใจคุณสวยจังครับ ด้วยรัตติกาลแห่งอารมณ์ แทนคุณแทนไท ปล... เล่นง่ายๆแบบนี้แหละครับ ปล... บทกวีมากมายเก็บมาจากวรรคทองที่ประทับใจจากที่ต่างๆมากมาย ในวัยเด็กไม่เคยนึกว่าชื่นชอบบทกวี มาพอโตอีก ไหง บทกวี เต็มตู้เต็มชั้นไปหมด ปล... เป็นห่วงคุณแล้วซิ จริงนะ มะได้โม้ นู้น นี่ นั่น
8 กันยายน 2550 16:17 น. - comment id 751449
.. จะมีใครกล้าเข้าบ้านเค้ามั้ยเนี่ย...
8 กันยายน 2550 16:21 น. - comment id 751452
ลืมไปว่าเจ้าของบ้านชื่นชมท่าน ไพวรินทร์ ขาวงาม หาบทกวีท่านไพวรินทร์มาให้อ่านดีกว่า เผื่อจะได้ลดหย่อนโทษ เราจะพบกันอีกไหม เราจะพบกันอีกไหม หรือไกลแล้วไกลลับผ่าน วันนี้ที่แท้คือวันวาน จดจารในความทรงจำ เราจะจากกันตรงนี้ กลางไพรวิถีเถื่อนถ้ำ ต่างเลือกหลุมพรางชะตากรรม ลำพังในโลกส่วนตัว กับแผลร้าวลึกคนละแผล ร่ำไห้หรือแค่ยิ้มหัว ที่นี่ที่ใจเต้นรัว เรากลัวที่อื่นเพียงไร ที่นี่แม้กลายเป็นที่อื่น เราพร้อมหวนคืนที่นี่ไหม รักษาที่นี่สักที่ไว้ นัดพบหัวใจซึ่งไกลกัน เราจะพบกันอีกไหม อย่างน้อยก็ในขณะฝัน แอบหวังอ้างว้างอยู่อย่างนั้น ระฆังลาแห่งนิรันดร์คงเรียกเรา ไพวรินทร์ ขาวงาม
8 กันยายน 2550 16:22 น. - comment id 751453
และก็ เวิ้งทะเลแสงตะวัน เหนื่อยก็เหนื่อยหนาวก็หนาวทุกคราวหวัง เผลอก็เผลอพลั้งก็พลั้งทุกครั้งฝัน แต่หัวใจยังหมายว่าจะฝ่าฟัน ท่องทะเลเหมันต์ฝันพิไล กว้างก็กว้างฝั่งทะเลลวงเล่ห์ลึก คลื่นก็คลื่นคะครืนครึกนึกหวั่นไหว งามก็งามดูขอบฟ้านั่นกระไร ช่างเย้ายั่วหัวใจให้เจิดจินต์ หอมหัวใจในคาวเค็มอันเข้มข้น การต่อสู้ของคนมิเคยสิ้น เวิ้งทะเลแสงตะวันหยาดฝันริน ล่องนาวาฝ่าชีวินด้วยยินดี ระยิบแววตะวันวามงามระยับ ทองประกายกระจายจับสลับสี ขลิบศรัทธาหทัยหวังฝั่งรวี ฉันจะข้ามทะเลนี้ไปหาเธอ ไพวรินทร์ ขาวงาม
8 กันยายน 2550 16:25 น. - comment id 751456
ทำไรกานหรอคะ คนข้างบ้านได้ยินอะคะอิอิ..จีบกานเบาๆๆหน่อยน๊าๆๆ อิจฉา
ไปดีก่าพี่สาวพี่ชายยยยยยยย
8 กันยายน 2550 16:29 น. - comment id 751458
สุดท้ายเป็นของแถมเก็บมากจากบ้านคุณเต่าขาว เป็นของท่านไพวรินทร์ ขาวงาม คิดไม่ถึงจะคิดถึงถึงเพียงนี้ คิดไม่ถึงใจจะมีที่คิดถึง เพียงแค่คิดไม่คิดว่าจะตราตรึง คิดที่นี่อีกทีหนึ่งคิดถึงกัน รักเพียงรักวูบเดียวประเดี๋ยวประด๋าว ฝันเพียงฝันวับวาวประด๋าวประเดี๋ยว ทุกข์เพียงทุกข์ชั่วคราวประด๋าวเดียว สุขเพียงสุขประด๋าวเทียวประเดี๋ยวทุกข์ บางดาบสาดซัดประหัตประหาร บางดาบประดับบ้านอยู่ข้างฝา บางดาบต้านอริที่รุกมา บางดาบนิทราอยู่กลางใจ คนสวนพรวนดินปลูกดอกไม้ ยามหัวใจแห้งแล้งกระนั้นหรือ ดูซินี่! ดอกไม้อยู่ในมือ จะหาญถือให้ใครยามไร้รัก ผีเสื้อใด? ยิ่งบินไปไร้แก่นสาร เพียงโฉบผ่านปวงบุปผาน่าเหน็ดหน่าย ปรารถนากระโจนผาฆ่าตัวตาย หุบปีกฝันพลันพลิ้วว่ายเวิ้งทะเล ปล่อยไปก็ปวดเปลี่ยว เหนี่ยวรั้งก็ปวดร้าว ห่างนักก็เหน็บหนาว เบียดผ่าวก็แผดร้อน โลกคือโรงแรมอันเรืองรองของชีวิต ตื่นสนุกหลับสนิทคิดสืบก้าว เดินทางมุ่งทุ่งลำพังฝั่งธารดาว จะชั่วคราวหรือค้างคืนจงตื่นใจ เราได้ยิน เราได้ยิน หินร้องไห้ เราจึงไป เราจึงไป ใกล้ใกล้หิน หินก้อนนั้น ณ บัดนั้น ก็พลันบิน ไปจากดิน ไกลจากดิน เป็นดวงดาว เพียงแค่คิดก็ถึงคือคิดถึง เพียงแค่ซึ้งก็สื่อคือห่วงหา เพียงแค่ดินคิดถึงก็ถึงฟ้า ถึงลับตาคิดถึงก็ถึงใจ บุปผาบานเพียงกาลจะผ่านหลอม บุปผาหอมเพียงพร้อมจะหอมหาย ชั่วขณะของชีวิตและความตาย ใช้ช่วงดี ช่วงร้าย ใช้เวลา
8 กันยายน 2550 16:31 น. - comment id 751462
คุณพิมญดา เป็นเด็กเป็นเล็ก รู้ดีนักนะ เดี๋ยวเหอะ ปั๊ดปล...
8 กันยายน 2550 20:56 น. - comment id 751496
อะ ย่องมาเบาๆ กลัวเจ้าบ้านตื่น
คิดถึงเสมอค่ะ
8 กันยายน 2550 21:14 น. - comment id 751499
อ่านงานของคุณผู้หญิงช่างฝัน กำลังได้อารมณ์เคลิ้มพอดีเชียว พอเลื่อนมายังด้านล่าง .. โอย ปวดซีโหลก
9 กันยายน 2550 00:36 น. - comment id 751534
ดีค่ะ แวะมาชื่นชมผลงานค่ะ อ่านแล้วเพราะจังเลยค่ะ เศร้าด้วย
9 กันยายน 2550 12:52 น. - comment id 751653
คุณ whitelily เคยฟังเพลง 'ยิ้มให้กับความผิดหวัง' ของคุณนิโคลมั้ยคะ.. ได้ฟังเธอให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับเพลงนี้.. เธอบอกประมาณว่า.. ' ช่วงเวลาแห่งความผิดหวัง การที่เราเสียใจ ร้องไห้คร่ำครวญนั้นเป็นเรื่องปกติ และเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนทั่วไป. แต่เมื่อไรที่เราพบกับความผิดหวังและยังสามารถยิ้มให้กับมันได้นี่สิ.. เป็นเรื่องที่ยากและท้าทายที่สุด... ' สุดท้ายแค่อยากบอกว่า ชอบเพลงนี้นั่นแหละค่ะ .... ขอบคุณค่ะ
.. ขอบคุณนะคะ ที่มาช่วยสร้างสีสัน.. ตัวใครตัวมันนะงานเนี้ยะ... ..
.. คุณอินสวน ถ้าปล่อยใจให้สบาย ๆ ไม่ยึดติดได้ ก็มีความสุขนักแล้วค่ะ... ขอบคุณนะคะ ..
เบญจ.. เหมือนกันเลย... อิ..อิ.. ขอบคุณค่ะ... คิดถึงสม่ำเสมอ...
9 กันยายน 2550 15:46 น. - comment id 751695
ผมอ่านกลอนบทนี้แล้วสะเทือนใจจริง ๆ ขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้ คุณ ผู้หญิงช่างฝัน แต่งกลอนบทนี้ได้ดีและเด่นด้วยสำนวนอันไพเราะ ยามอ่านยิ่งฝนตกกระหน่ำซ้ำอย่างนี้ ยิ่งหนาวถึงขั้วอารมณ์อ่อนไหวในใจจริง ๆ
9 กันยายน 2550 20:36 น. - comment id 751768
เศร้ามาก
10 กันยายน 2550 12:17 น. - comment id 751939
กาลเคลื่อนเลื่อนรับสลับฟ้า บรรเจิดจ้าแสงตะวันและจันทร์ฉาย สะท้อนภาพวาบนั้นพรรณราย สะท้านอายอวลฟุ้งจรุงล้อม ขณะตอบคอมเม้นท์อยู่ก็ได้ยิ้มไปด้วย อยากบอกว่าน่ารักดี
10 กันยายน 2550 12:39 น. - comment id 751945
คุณกวีปกรณ์ สังเกตุตัวเองมาหลายครั้งแล้วค่ะ.. ช่วงไหนเพี้ยน ๆ จะเขียนอารมณ์ออกมาได้อย่างใจ.. มีหลายครั้งที่ พ ย า ย า ม เขียน สิ่งที่เรียกว่า ง า น ... แต่ก็มักออกมาฝืด ๆ อย่างไรพิกล.. ..ที่สุด.. จึงเอาดีทางนี้ไม่ได้ค่ะ.. เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ล้วน ๆ ..
10 กันยายน 2550 12:46 น. - comment id 751946
คุณก้าวที่.. กล้า ห่วงใย.. แม้จะรู้ว่าเป็นอะไรที่ไร้ค่า... แม้ไม่เคยเห็นแววซาบซึ้งในดวงตา แม้ไม่ใช่สิ่งที่ปรารถนา..สำหรับคุณ... .. .. ยังคง..ห่วงใย..
11 กันยายน 2550 15:29 น. - comment id 752435
ชีวิตของเรายังอีกยาวไกลนะคับ อยามาจมปักกับอดีตเลยนะ........คับ หลายคนที่รอดูเราอยู่สู้ต่อไปนะคับ คิดซะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตมันคือ บททดสอบใจที่เราต้องผ่านมันไปให้ได้นะคับ
12 กันยายน 2550 10:17 น. - comment id 752712
แด่เธอ... ใช่จะเป็นเช่นนี้ ชั่วชีวิต ยิ้มเถิด มิ่งมิตร แห่งใจข้า ปล่อยทุกปรารถนาที่จากลา ไปกับความเหว่ว้า อย่างลำพัง
13 กันยายน 2550 19:05 น. - comment id 753552
เศร้าจับใจเลยค่ะ
18 กันยายน 2550 19:07 น. - comment id 755707
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
