หน้าส่วนตัว
ไม่ตัดพ้อต่อว่าพี่ยาแล้ว
ไม่เหลือแววเยื่อใยความใหลหลง
ยอมให้เชือดเลือดเนื้อเพื่อปลดปลง
ยอมม้วยลงให้ชืพลับดับสิ้นไป
ให้ได้รู้ดูหัวใจเมื่อไร้ค่า
ไม่ต้องมาทนระกำช้ำหม่นไหม้
ให้เธอเชือดเลือดเนื้อเถือหัวใจ
ขาดใจไปเพื่อไม่อยู่อย่างผู้แพ้
โอ้ละหนอ 29 ส.ค. 2550 13:55 น. - ID 106534 
960
3
0
29 สิงหาคม 2550 14:05 น. - comment id 745923
ป้าอ้อยจ๋า.. ทำไมจะปล่อยให้เขาเฉือด ขนาดนั้นคะมันย่อยยับ จนไม่มีชิ้นดีเลยนะคะ พิมก็เคยคิดนะคะ ถ้าจะทิ้งกันทำไมไม่ฆ่าให้ตาย เลยดีกว่านะคะ อยู่อย่างผู้แพ้พ่ายใจอ่อนล้าเหลือเกิน จนมันตกผนึกติดตรึงในใจเรา ยากจะถ่ายถอนให้หายขาดได้ ไม่แปลกหรอกคะ พอลืมได้ชั่วแว่บๆๆก็สนุกพออยู่คนเดียว มันยังตามหลอกหลอนเราอยู่เลยแง้งง .
29 สิงหาคม 2550 14:13 น. - comment id 745925
เอางี้เลยหรอพี่ ไม่เอาๆ ริบมีดซะเลย อิอิ
29 สิงหาคม 2550 16:30 น. - comment id 745986
อย่าทำเยี่ยงนั้นนะ ไม่ดีๆๆๆๆ เอามีดมา -*- แม้เราจะไม่เคยรู้จักกัน แต่หากเขาจะห่ำหั่นฉันไม่ให้ อย่าหาว่า ยุ่งเลยนะ จะทำไง เธอมีค่ากว่าจะให้ใครทำลาย เก็บความรักที่สวยงามให้คนที่สมควรเถอะครับ
29 สิงหาคม 2550 16:47 น. - comment id 746003
แหะ ๆ นู๋พิมจังงง,น้องรัน,คุณดาร์คเนส...ฮีโร่ ไม่ต้องต๊กกะใจ........กลอนมันพาไปจ้า........ เรื่องมันผ่านไปตั้ง 20 ปีแล้วแหละ เก็บกลอนเก่ามาลงค้า... ปัจจุบันมีความสุขดีค่ะ ขอบคุณ ขอบคุณ
29 สิงหาคม 2550 20:39 น. - comment id 746086
หวาดเสียว..ไปดีกว่า น่ากลัวจัง..
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
