ห้องเดิม

-เชลงลรรลุง-

โรงเรียนราชวินิต บางแก้ว พศ. 2546
                                                                                     ตะวันตกดิน
                                          นกกาหากิน                          บินกลับสู่รัง
                                          ฉันหวนกลับมา                     ตามหาความหลัง
                                          นานแล้วคงยัง                       อยู่ในห้องนี้
                                                                                     หลับตาผลักประตู
                                           ลืมตาขึ้นดู                           รู้สึกยินดี
                                           ปนความเสียใจ                    ข้างในที่มี
                                           นี่หรือสองปี                          สำหรับห้องเดิม
                                                                                     ตะวันร้างไกล
                                           ท้องฟ้าร่ำไห้                        ไร้แสงแต่งเติม
                                           ไม่ต่างห้องนี้                        แม้นมีสิ่งเพิ่ม
                                           แต่ในห้องเดิม                     ไม่อาจมีเธอ
                                                                                     มีคนเปิดไฟ
                                           แลสว่างไสว                         ให้ฉันพบเจอ
                                           ทุกสิ่งวันนั้น                         ที่ฉันและเธอ
                                           เคยพบเคยเจอ                    ใจหายทั้งดวง
                                                                                     ไม่อยากทนเห็น
                                           ความจริงที่เป็น                    เห็นสิ่งซ้ำทรวง
                                           หลบเดือนหลีกดาว               ฟ้าพราวทุกห้วง
                                           ปิดไฟทุกดวง                       กระจกทุกบาน
                                                                                     บรรยากาศเดิม
                                          ยังคอยซ้ำเติม                       เคลิ้มถึงวันวาน
                                          อ้อมอกอ่อนไหว                    อุ่นไออ่อนหวาน
                                          ผ่านมาแสนนาน                    หวานซึ้งตรึงตรา
                                                                                     ใครจักเสริมแต่ง
                                          ห้องถูกจัดแจง                      แปลงแค่มายา
                                          ข้าวของยักย้าย                     เข้าซ้ายไปขวา
                                          ไม่เคยแปลกตา                    ไม่เห็นเปลี่ยนใจ
                                                                                     ทรุดกายลงนั่ง
                                          เอนกายพิงผนัง                     หวังกอดเข่าไว้
                                          ตัวซุกตรงซอก                      ทางออกของฤทัย
                                          คือคลายดวงนัยน์                  คล้ายหมางทำเมิน
                                                                                     เห็นเธอรางราง
                                          นั่งอยู่ข้างข้าง                        พลางคุยกันเพลิน
                                          ห้องเดิมไร้ร้าง                      เราต่างห่างเหิน
                                          ห้องใจเราเดิน                      จูงมือด้วยกัน
                                                                                     หลับตาพบเธอ
                                          พลอยนอนหลับเผลอ              เจอเธอในฝัน
                                          ภาพของห้องเดิม                  ที่เริ่มวันนั้น
                                          ปรากฏสีสัน                          ตะวันส่องแสง
                                                                                     สายลมร้องรำ
                                          ใบไม้เริงระบำ                      ล้ำเหลือเรี่ยวแรง
                                          นกสร้างรังหญ้า                    ร่อนหาหญ้าแห้ง
                                          น้ำใจเจ้าแสวง                      แข็งขันกันเขียว
                                                                                     แววตาเธอพริ้ม
                                          พร้อมหนึ่งรอยยิ้ม                 อิ่มเอมร้อยเที่ยว
                                          น้ำตาเคยไหล                      น้ำใจเธอเหลียว
                                          แลแค่หยดเดียว                    ล้างล้านหยดเลือน
                                                                                     ผิวกลีบบุปผา
                                          ผีเสื้อภุมรา                           มาแวะเยี่ยมเยือน
                                          เราสองพึ่งพา                        อาสาเป็นเพื่อน
                                          เหมือนปีแค่เดือน                  ช่วงเราคู่เคียง
                                          เปรี้ยง!!!...
                                                                                     ฝนพรำพร่ำพร้ำ
                                          พายุโหมกระหน่ำ                  ซ้ำฟ้าส่งเสียง
                                          ตื่นจากความฝัน                   วานวันเพราะเพียง
                                          ตกใจในเสียง                       ฟ้าร้องคำราม
                                                                                     อากาศคุ้นคุ้น
                                          หนาวหนาวอุ่นอุ่น                  วุ่นวายวาบหวาม
                                          เรือนร่างหนาวได้                  ใจใช่หนาวตาม
                                          รู้สึกถึงความ                        ทรงจำค่ำคืน
                                                                                     คืนนั้นฝนตก
                                           เราล้อมอ้อมอก                    พกผ้าคนละผืน
                                           ห่มกายคลายหนาว               แสงดาวดาษดื่น
                                           เป็นดั่งไฟฟืน                       เฝ้าผิงผิวกาย
                                                                                     เห็นเธอหาวนอน
                                          ง่วงเคลิ้มหลับก่อน                วอนเธอหลับสบาย
                                          ใบหน้าอ่อนนิ่ม                      นิ่งพริ้มยิ้มพราย
                                          ฉันมองไม่คลาย                   จนเคลิ้มตามเคย
                                                                                     คืนนั้นหัวใจ
                                          ไม่อาจหนาวได้                     ไม่เคยหนาวเลย
                                          กายหนาวเพียงไหน              อุ่นใจเสียเฉย
                                          เรารื้นชื่นเชย                       ร่วมเรียงเคียงหมอน
                                                                                     ทั้งกายใจคราว
                                          ค่ำนี้เหน็บหนาว                    คล่าวน้ำตานอน
                                          สะท้อนแสงฟ้า                      ยิ่งกว่าไฟฟอน
                                          ฟาดใจขาดรอน                    ก่อนเสียงบาดหู
                                                                                     สายลมพัดพร่ำ
                                          ใบไม้ชอกระกำ                    น้ำค้างไหลลู่
                                          น้ำใจพรากพา                      น้ำตาพร่างพรู
                                          ไร้ซึ่งเธออยู่                         รู้ซึ้งเกินทน
                                                                                     คอยบอกดวงจิต
                                          ข่มใจไม่คิด                          ปิดตามืดมน
                                          เลิกคิดเสียสิ้น                       อย่าถวิลสับสน
                                          ว่าเราสองคน                        คงถึงสิ้นทาง
                                                                                     ห้องเดิมหนึ่งไซร้
                                           อีกสี่ห้องใจ                          ใครว่าอ้างว้าง
                                           ผ่านความมืดมิด                  เพียรพิศเพียรสร้าง
                                           ภาพเธอท่ามกลาง                ห้าห้องสมปอง
		
                                                                                     อ้อมแขนของเงา
                                          กอดกับความเหงา                เฝ้าคอยเราสอง
                                          หวังเช้าวันพรุ่ง                     ฟ้ารุ่งรังรอง
                                          ฉันคงได้มอง                        เธอพร้อมห้องเดิม
		
                                                                                     แสงสุรีย์รำไร
                                           ท้องฟ้าสดใส                       ได้แสงแต่งเติม
                                           แต่ในห้องนี้                         ไม่มีสิ่งเพิ่ม
                                           ไม่ต่างห้องเดิม                   ที่ไม่มีเธอ
                                                                                     ไม่ต้องเปิดไฟ
                                           ก็สว่างไสว                           ให้ฉันพบเจอ
                                           เพียงภาพชีวิต                      ที่คิดถึงเธอ
                                           ขอลาแล้วเออ                       ลาก่อนห้องเดิม