บ้านกลางไพร

ดอกดินถิ่นภูหมิง

   ยามลมหนาวแผ่วมา จับต้องกายาหนาวเย็นจับใจ
กระท่อมน้อยเริ่มแสงใต้ ก่อฟืนสุ่มไฟสัญญาณวันใหม่เริ่มมา
เสียงไก่ขันระงมไกล้ไกล กล่อมพฤษพงศ์ไพรมีชีวิตชีวา
ดาวน้อยลาลับจากฟ้า แสงทองส่องแลอุ่นเพลินใจ
เป็นชีวิตบ้านดงพนา อยู่กันมาปู่ย่าตายาย
ตั้งนมนานหลายรุ่นผ่านไป อยู่อย่างสุขสบายเรียบง่ายกันเอง
   มีพันธุ์ไม้มีปลาจากคลอง ข้าวจากท้องนาเสียงนกร้องเพลง
เก็บผักเก็บฟืนครื่นเครง ไร่นาทำเองพอมีเลี้ยงกาย
ยามเย็นแดดร่มลมโชย สายลมโบกโบยเฉียดฉิวฉิ่วกาย
ร่ำสุราล้อมวงญาติสาย แค่เพื่อกษัยหายเหนื่อหายเพลีย
หมู่เพื่อนผองบ้านเรียงเคียงกัน ร่วมกลุ่มประสานเสียงเพลงเสียงเชียร์
เด็กร่ายรำผัวหยอกล้อเมีย อยู่ถึงสุขถึงจนไม่เคยสนใจ
   บ้านกลางไพรประสาป่าดอย ความสุขเล็กน้อยแต่ดูยิ่งใหญ่
มีแต่รักและความจริงใจ แบ่งปันกันไปไม่เคยทิ้งกัน
ไม่หลอกลวงไม่เห็นแก่ตัว ไม่หลงเมาหมัวแก่งแย่งแข่งขัน
สนุนสนานอยู่ไปวันวัน หลังเสร็จสิ้นงานพอชื้นบานใจ
กลับเข้านอนพักผ่อนพวกเรา เก็บเรี่ยวแรงรอรุ่งต่อไป
ครอบครัวเราแสนสุขสบาย ลำคลองท้องนาป่าไพรล่อเลี้ยงชีวี

ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงบ้านมากเลย