..เดียวดาย..ด้วยไกลรัก

เพียงแพรว

ห่อห้อมดาวมัดรวมกับดวงจิต 
มอบให้มิตรแนบใจที่ไกลห่าง 
ความห่วงใยไม่หวั่นระยะทาง 
เส้นเบาบางผูกพันกันไม่คลาย 
ทอดความรักจากใจไปให้ถึง 
ดุจประหนึ่งรุ้งทอดเป็นเส้นสาย 
เชื่อมสองฟากฝั่งฟ้าที่เดียวดาย 
คงคลึงคล้ายสายใยทอดให้เธอ 
เสียงบรรเลงเพลงใจยินแผ่วๆ 
ดังแว่วๆผ่านลมดั่งพรหมเพ้อ 
ซาบเข้ากรรณ์จนฉันฝันละเมอ 
วอนสายลมพัดเธอมากอดใจ 
ยังเหว่ว้าน้ำตาเปื้อนเขนย 
อยากลงเอยตรงความรักที่สดใส 
แนบสนิทใกล้ชิดใจสองใจ 
กล่อมกันนอนจนหลับใหลใต้หมู่ดาว 
...........
เหมือนสายลมหวิวไหวในทุกหญ้า 
เหมือนเวลาหยุดใจให้หนุ่มสาว 
เหมือนท้องฟ้าแวววับประดับดาว 
เหมือนลมหนาวล้อมใจให้กรุ่นนาน 
ลิ้มรสหยาดน้ำผึ้งซึ่งบ่มร่ำ 
ในคืนค่ำครองรักสมัครสมาน 
มีดาราเดือนเด่นเป็นพยาน 
ให้ชื่นบานอบร่ำทุกค่ำคืน 
หยาดน้ำค้างพร่างพรมห่มผืนด้าว 
จนเหน็บหนาวในอุราเกินฝ่าฝืน 
วันเก่าเก่าเลือนลับไม่กลับคืน 
ความขมขื่นจึงเยื้อนทั่วเรือนกาย 
เหมือนซบหมอกมืดมัวสลัวม่าน 
ครอบคลุมปราณเต็มอยู่ไม่รู้หาย 
ดอกไม้สดทุกเสี้ยวต้องเดียวดาย 
ท่ามกลางความเฉิดฉายอย่างดายเดียว