* ดวงดาว ตะเกียง *

กระบี่ ดอกหญ้า ผีเสื้อ

ยังคงเป็นฉันที่ต้องอยู่อย่างเดียวดาย
ท่ามกลางความเศร้า 
ในค่ำคืนที่โหดร้าย 
นำพาหัวใจฉันลงไปสู่เหวลึก
ที่ไม่มีใครหยั่งถึง
จมดิ่งไปยัง ห้วงแห่งความทรมาน
ฉันยังคงดิ้นรน 
เพื่อให้ตัวเองพ้นจากน้ำตา
ในวันคืนที่เธอจากลา
ฉันบอกกับตัวเองว่า..ฉันไม่ได้เสียใจอะไร
แม้ในความรู้สึก...ของฉัน
เหมือนมีมีดที่กรีดซ้ำ ๆ 
 ลึกจนถึงกระดูกข้างใน
แม้แต่เรียวแรงที่จะเดิน
สองขาที่จะกล้า...ยังหกล้มอยู่ร่ำไป
ในค่ำคืนนั้น ฉันแหงนหน้ามองฟ้า
ดวงดาวดวงหนึ่ง มองมาที่ฉัน
แล้วบอกฉันว่า
" เธอไม่ใช่ดวงดาวที่เล็กที่สุด
บนผืนฟ้าอย่างฉัน
ฉันเป็นเพียงดาวดวงน้อย
ที่ไม่เคยมีใครมองขึ้นมา
และไม่เคยมีใครเห็นว่าฉันยังมีตัวตนอยู่
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+

ในห้องแคบที่มืดมิด
ฉันนอนดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย
น้ำตาของฉันแทบไหลเป็นสายเลือด
ฉันกุมมือสองข้างที่ไม่มีเธอ
มาประสานกันเอาไว้
ใช้แขนของฉันโอบกอดตัวเองเอาไว้
ทำไมมันทรมานอย่างนี้
ทำไมมันหนาวอย่างนี้
ทำไมมันเหว่ว้าอย่างนี้
ฉันจวนจะขาดใจ
ในขณะนั้น
ฉันเอื้อมมือไขว้คว้าตะเกียงที่อยู่ข้างกาย
ฉันเอื้อมมือไปเปิดมัน
แล้วฉันก็พบแสงสว่างที่อยู่ในที่มืดที่สุด
ตะเกียงน้อยที่มีแสงเพียงน้อยนิด มองมาที่ฉัน
แล้วบอกฉันว่า 
" เธอไม่ใช่แสงไฟที่มีความสว่างเพียงน้อยนิดอย่างฉัน
ฉันเป็นเพียงแสงไฟที่สว่างไสวเพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง"
+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

และเมื่อฉันลืมตาตื่น ฉันจึงได้รู้ว่า
ฉันมีค่าสำหรับคนที่รู้ค่าของฉัน...เท่านั้นก็เพียงพอ
หยดน้ำตาเหล่านั้นก็หายไป
ฉันจึงทุ่มเทความรักให้กับคนที่รักฉันอย่างแท้จริง