เดินเดี่ยวเปลี่ยวร้างอย่างคนเศร้า มืดมัวหม่นเมาความนิ่งเฉย อ้างว้างทางไกลไม่ถึงเลย ยังไม่เคยถึงฝันวันสบาย เหลี่ยวหาหน้าใครไม่มีเห็น เพียงเป็นคนผ่านแล้วพลันหาย มีแค่ตัวเปล่าเราเดียวดาย กอดเข่าคู้กายหัวใจราญ ลมฉิวผิวแสบแทบด่าวดิ้น เกือบสิ้นลมหายใจไม่ร้องขาน เสียงแหบแห้งโหยโรยวิญญาณ หมดลานไขเท่าไรไม่ก้าวเดิน ยินเพียงเสียงแว่วก็แล้วจาก สุขพรากใจวะหวิว...แค่ผิวเผิน กอดแต่ลมห่มแต่เศร้า...เขามองเมิน เป็นส่วนเกินเศษผงคงไม่เอา ไหล่ลู่คู้หลังแล้วถั่งเดิน ต้องเผชิญแต่อับโชคโลกอับเฉา ลากสังขารผ่านถนนบนทางเรา ทางสายเก่าที่เราช้ำย่ำจุดเดิม
เจ้าพานทอง 30 มี.ค. 2550 10:23 น. - ID 100541 
1292
2
0
30 มีนาคม 2550 10:47 น. - comment id 678339
เอาน่า คนๆเดิม จะไปไหนได้ไกลคะ ^_^
30 มีนาคม 2550 12:09 น. - comment id 678373
เดินต่อไปค่ะ สู้ๆ
30 มีนาคม 2550 12:19 น. - comment id 678377
เอาจักรยานไหมครับ
30 มีนาคม 2550 13:12 น. - comment id 678431
เดินเดี่ยวเปลี่ยวร้างอย่างคนเหงา นั่งเศร้าเฝ้าช้ำระกำหนา ยิ่งเดินยิ่งเศร้าเหงาชีวา จนรู้แล้วว่า...ไม่กล้าเดินเริ่มจะเดินไม่ไหวแล้วค่ะ อิอิ
30 มีนาคม 2550 17:48 น. - comment id 678586
ทำไมวันนี้มาเศร้า มีเราเปล่าเพ่
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
