ราตรีแห่งห้วงฤทัย
แดนไกล ไลบีเรีย
ในยามค่ำขอบฟ้าก็ปรากฏ
พระจันทรเหลืองสดขึ้นปลดสี
ค่ำคืนนี้แจ่มแจ้งแสงรูจี
ดั่งมณี มิ่งแก้วอันแพรวพราว
เดือนประดับฟากฟ้าหล้าเลอสรวง
ส่องลำแสงโชนช่วงทั้งห้วงหาว
พร่างพรายพริบด้วยแสงแห่งดวงดาว
สุกสกาวเจิดจ้าล้ำลาวัณย์
ฉันเหม่อมองภาพพิมพ์มายิ้มรับ
เสมือนกับแนบสนิทนิทราฝัน
ถ้วนรสหวานฤๅหายคลายสัมพันธ์
คืนหนึ่งนั้น สุขนัก เกินหักลา
แล้วก้มหยิบกระดาษมาใบหนึ่ง
เขียนถ้อยคำรำพึงปรารถนา
บรรจงจรดจารกลอนก่อนนิทรา
ก่อนฟากฟ้าจะผันตะวันจร
โอ้เดือนดาวอันระยับงามจับฟ้า
หรือเทียมเทียบดวงหน้านวลสมร
จึงประกาศลำนำร่ำสุนทร
ว่าอาทรห่วงนางในต่างแดน
ค่อยค่อยเขียนขีดเส้นความเป็นห่วง
แล้วตักตวง อีกหนึ่งความซึ้งแหน
หวัดอักษรหลงใหลไม่คลายแคลน
ตีกรอบแกนแก่นรัก มาถักทอ
วาดวงกลม กลั่นเกลียวเสี้ยวสัมพันธ์
แล้วผูกมั่นคำง้องอนเว้าวอนขอ
ลากเส้นตรงรักรั้งว่ายังรอ
หมายพะนอเคียงขวัญนานเท่านาน