ฤทธิ์ ศรีดวง
ระแหงดินกันดารบนลานร้าว
เมล็ดข้าวหล่นรวงก็ร่วงผล็อย
ลงแทรกกลางวางกองในร่องรอย
แล้วรอคอยฝนหยดอย่างอดทน
คงรอกาลนานวันแล้วขวัญแก้ว
จนลมแผ่วลูบดินแล้วรินฝน
ประสานรอยร้าวแคบอย่างแยบยล
หัวอกคนหม่นขื่นก็ชื่นใจ
อุษาสางจางหายเป็นสายน้ำ
ชื้นรากฉ่ำชุ่มดินแล้วรินไหล
ทะเลนาเต็มน้ำงามกว่าใคร
จงเตรียมไถได้แล้วนะแก้วตา
จนลานดินสิ้นแล้วซึ่งรอยร้าว
เมล็ดข้าวดับดิ้นในดินหนา
เมื่อฝนสองฝนสามเติมน้ำนา
กลับเผยกล้าเขียวเข้มจนเต็มดิน
ใช่เพียงกล้าเบ่งบานบนลานนั้น
แต่พืชพรรณจมมูลเคยสูญสิ้น
ก็ผลิแยกโผล่ยอดให้ยลยิน
มาหอมกลิ่นไอฝนอยู่บนนั้น
ดอกหญ้าเอยเคยหลับก็กลับฟื้น
ต้นไม้ยืนต้นใหญ่ก็ไหวหวั
3580
7
0
หน้าส่วนตัว
