๏ เพราะแตกต่างห่างกันเกินฝันใฝ่ แม้นหัวใจมอบวางอย่างหมดสิ้น ค่าคงเพียงเสี้ยวเศษธุลีดิน จำกลืนกินโศกหมองน้ำนองตา เพียงตัวตนต่ำต้อยอีกน้อยทรัพย์ ทั้งจนอับลาภยศวาสนา อัปลักษณ์รูปชั่วทั่วกายา บังอาจเอื้อมดอกฟ้าช่างน่าอาย มิมองตนข้นแค้นแสนสาหัส ทั้งปากกัดตีนถีบตราบชีพสลาย ใครจักลดหลั่นตัวเกลือกกลั้วกาย ละศักดิ์ศรีมากมายให้อายคน เพราะผิดแผกแตกต่างอย่างสุดขั้ว ได้แต่กลัวรักกลายไม่เป็นผล คำประณามเขาด่าต้องหน้าทน ถึงทุกข์ล้นอย่างไรใจจำยอม๚ะ๛
1424
7
0
หน้าส่วนตัว
