ปราณรวี
เพราะโลกร้อนย้อนมาหามนุษย์
เราเกือบหยุดสุขสรรค์ละหรรษา
อากาศแปรอารมณ์เปลี่ยนหมุนเวียนมา
เคยแย้มยิ้มพิมพ์ตาก็ราโรย
หน้าเคยอุ่นละมุนฝันก็พลันบึ้ง
ดูมึนตึงขึ้งค่อนอ่อนระโหย
คนอยู่ใกล้ให้กระดากอยากจะโกย
แทบร้องโวยทำไมหวาหน้าบึ้งจัง
เคยมากมีมวลมิตรสนิทแน่น
ก็โลดแล่นจากไปไม่เหลียวหลัง
มิตรภาพที่มีไม่จีรัง
ด้วยมนต์ขลังเสื่อมฤทธิ์พิชิตใจ
มาเถอะมาสร้างรอยยิ้มพิมพ์ใจเพื่อน
ให้กลาดเกลื่อนเยือนยลดลสมัย
เป็นสื่อแทนไมตรีมิลาไกล
โลกสดใสน่าอยู่ด้วยผู้คน
ละโมโหโกรธาอารมณ์ร้อน
ดับไฟฟอน ฝืน ฝึก ผนึกผล
โลกจะสวยงามตาน่ายินยล
เมื่อทุกคนแจกยิ้มพริ้มเพราตา
1550
11
0
หน้าส่วนตัว
