..๏ ลมหนาวแรกแทรกร่างท่ามกลางเขา หมอกบางเบาไล้ลอยห่มดอยใหญ่ ยามหนาวลมห่มฟ้าทุกคราไป ลึกสุดใจเหว่ว้าแสนอาวรณ์ น้ำค้างแรกแทรกร่างอยู่กลางป่า เหมือนน้ำตาคนไพรรินไล้หมอน ฤๅเสน่หาอาลัยคล้ายขาดรอน เกินเร้นซ่อนหยาดหยดจึ่งรดริน ยิ่งคราเดือนเคลื่อนคล้อยจะลอยลับ เศร้าพลันจับเฉือนใจให้ขาดวิ่น เพียรถักถ้อยร้อยพากย์ออกจากจินต์ หวังเขายินสักน้อยเราร้อยเรียง หนาวน้ำค้างกลางคืนสะอื้นร่ำ เพียงลำนำพร่ำไปไร้สรรพเสียง หมอกห่มดอยคอยน้ำค้างทอร่างเคียง เรามีเพียงหยดน้ำไสไล้ดวงตา๚ะ๛
1915
12
0
หน้าส่วนตัว
