หิ่งห้อย เพียงดิน ณ ทุ่งดอกจาน
โอ้เหนื่อยหนักนักแล้วแก้วตาพี่ ไร้ฤดีแรงดลเกินทนไหว ระทดทรวงดวงจิตคิดถอดใจ ทำไฉนไฟส่องไม่ผ่องพา ก้าวเหยียบย่างทางฝันอันยาวเหยียด รักโกรธเกลียดเคียดชังประดังหา ทั้งสุขเศร้าเคล้ากล่นปนน้ำตา สุดจะฝ่าคว้าไขว่ได้เจียนตาย อยากจะหยุดฉุดฝันมันเท่านี้ เส้นทางมีทุกข์ทนหม่นแสงฉาย ไร้ตะวันจันทราดาราราย ส่องประกายฉายช่วงดวงฤดี อยากพักผ่อนหย่อนกายคลายเหน็ดเหนื่อย ริมธารเอื่อยเรื่อยรางหว่างวิถี เก็บแรงเราเท้าย่างกลางราตรี เพื่อพรุ่งนี้มีแรงเร้าเข้าระดม
1612
3
1
หน้าส่วนตัว
