เพรง.พเยีย
... ถึงเธอ...ณ รัก ...
๑
๏ ถึงเธอ..ผู้เป็นที่รักของฉัน...
ท่ามกลางความเงียบงันที่ผันผ่าน
ราวจะหลอมเรื่องหายกับสายกาล
เป็นตำนานที่เหมือน...ไม่เคยมี
๏ เธอผู้เป็นที่รัก....
คำเอ่ยมักรำพึงไปถึง "พี่"
ยามคำนึงลอยล่องอย่างเสรี
หนึ่งคำนี้มอบหมายถึงชายเดียว
๏ วันต่อวันผ่านไปยิ่งไกลห่าง
กลายเป็นทางทอดรอยไว้คอยเหลียว
สุดสายตา..ค่อยค่อยตีบจนลีบเรียว
ทุกส่วนเสี้ยว..เก็บประทับลงกับใจ
๒
๏ สำหรับเธอ...อาจมองเห็นฉันเป็นอยู่
เป็นเพียงผู้แปลกหน้าเมื่อปราศรัย
หรือแค่หนึ่งในหลากที่จากไป
อันร้างไร้ปรากฏ..ขึ้นจดจำ
๏ ไร้ตัวตนเสมือนว่าเป็นอากาศ
หรือเ
1380
6
0
หน้าส่วนตัว
