นรศิริ
เก็บเอาดวงดอกไม้พันหมื่นแสนสี
ทั่วพระธรณีใส่ขันหมากเบ็งไท้
เอาหยาดเหงื่อฮวงข้าวจากสองมือผู้ถือเกี่ยว
เอาสีเขียวป่าไม้แปรให้เป็นอาภรณ์
มูลโตนคอนจ้นๆเมืองอุบลฟ้าลุ่ม
คือเสียงพี่น้องตุ้มโฮมให้ฮับขวัญ
มด วนิดา ตันติวิทยาพิทักษ์
ชาวอีสานฮักมั่นบ่มีมื้อหน่ายหนี
โขงซีมูลบกข่อนเห็นดอนจั่งสิหน่าย
ลูกอีสานตายเหมิดเหง่าอีสานนั้นจั่งสิลืม
แม่นมดตายจากแล้วสิบหมื่นแสนปี
ตายแต่โตเป็นผีใจยังฮักมั่น
สองตาแม่มดนั้นหันเบิ่งคนจน
ให้ผู้คนเท่ากันในโลกานี้
หนึ่งมดตายไปนี่สิเกิดมดสิบแสน
เกิดขึ้นมาทดแทนตามฮอยมดนั้น
อุดมการณ์เหนียวหมั่นสืบต่อเจตนา
ต่อให้สิบปีผันต่อให้แสนปีพ้น
คนสิย้องอยู่บ่เซา
1053
9
0
หน้าส่วนตัว
