ยามลมร้อนทักทายใจสะท้อน ยังยอกย้อนถอนพิษจิตหวั่นไหว บ่ายวันเสาร์ใต้เงาระเบียงใจ ช่อกล้วยไม้มองเหงาเหมือนเศร้าตรม โมกหอมจางบางเบาเคล้าแดดบ่าย ตะแบกยืนเดียวดายคล้ายขื่นขม คนเขียนกลอนวกวนล้นระทม ถอนใจข่มอารมณ์ลึกร้าวราน น้ำผุดเรื่อรินไหลลงล้นขอบ เรียงรายรอบบัวเผื่อนเหมือนอ่อนหวาน ซ่อนในเงียบงันเหงาเจ้าบัวบาน เจ็บสะท้านลึกเลื่อนสะเทือนใจ เมื่อสัมพันธ์เดินทางถึงหมางเมิน ใช้คำว่าห่างเหินคงไม่ใช่ ระยะทางช่องว่างอาจห่างไกล แต่เยื่อใยทำไมเหมือนไม่มี
1434
5
0
หน้าส่วนตัว
