เหมือนภาพช้าฉายช้าอยู่ซ้ำซ้ำ แต่ละคำยังค้างคาอยู่ทุกหน แต่ละเรื่องปวดร้าวเฝ้าเวียนวน แต่ละคนทำร้ายไม่รู้ตัว น้ำตาไหลรินหลั่งสองฝั่งแก้ม แกล้งยิ้มแย้มแต่แพ้พ่ายพิษร้ายทั่ว ความรู้สึกอ่อนล้าอย่างน่ากลัว เหมือนฟ้าดินขมุกขมัวทุกตาราง พริบตาเดียวภาพช้าก็ล้มพับ พริบตาเดียวก็แหลกยับลงทุกอย่าง พริบตาเดียวดั่งแส้ฟาดบาดครวญคราง พริบตาเดียวที่สรรค์สร้างลาญมลาย ยังคงรอคอยใคร ณ. ที่เก่า ม่านน้ำตาร่วงพราวราวใจสลาย คนที่เคยปกป้องผองอันตราย มาห่างหายหลีกเร้นไม่เห็นเงา
1184
4
0
หน้าส่วนตัว
