พ.เพี้ยน
ฉันไม่รู้ว่าทำไม
ฉันถึงได้เป็นอย่างนี้
เป็นอย่างนี้มาแรมปี
แค่วันนี้กลับเปลี่ยนไป
ใจเราแค่เพียงห้อง
แบ่งเป็นสองได้ไฉน
หรือจะใช้ใจผูกใจ
ยึดมั่นไว้ระหว่างเรา
เธอรับไว้ก็คงดี
ถ้าเธอหนีก็คงเศร้า
จะว่าใครไปหนอเรา
ก็ตัวเราใจง่ายเอง
แต่ที่ฉันให้เธอนั้น
กลั่นจากใจใช่เสแสร้ง
รักเหมือนฝนหล่นดินแล้ง
หายแห้งเหือดให้ชื่นใจ
รักฉันเป็นดั่งแสงดาว
ส่องสกาวสว่างไหว
ใช้นำทางวิถีใจ
ให้ได้เดินไปคู่กัน
แต่ทั้งหมดที่ทำได้
ระลึกไว้แค่เพียงฝัน
ไว้ใช้ต่อคืนและวัน
ให้ความฝันเติมแรงใจ
ไว้วันพรุ่งนี้ขึ้นมาสู้
แล้วเรียนรู้ชีวิตใหม่
สู้ด้วยแรงฝันเต็มใจ
ยิ้มเข้าไว้สู้อดทน
ปัญหาย่อมมีแน่
อ
หน้าส่วนตัว
1154
5
0
