@ จากภูผาชลาลัย ถึงไพรสน มวลดอกไพรอบอล หอมเรื้อ หมู่ผมอญดอมดม เฝ้ากลิ่นเชื้อ งามแต้มเพื่อสุธา ลานตางาม @ สุดฟ้าดินสิ้นสูญ มหาสมุทร บรรเจิดสุดมิหยัง ชั่งใจหา งามวิจิตรติดตระกาล ข้ามเวลา งามประเสริฐเลิศกว่า พิภพใด @ เพาะกล้างามงามใจ มิใคร่คิด งามวิจิตพินิจ มิคิดผลักใส งามคงเหลือ เพื่องามงามน้ำใจ โลกน่าพิศไซร้ คงอยู่คู่ชั่วกาล @ สิ่งใดเกิดเชิดหล้า ใคร่หาจบ กระบวนพบ ความงามสุดที่หยั่ง งามน้ำจิตติดในใจ เป็นนิรันดร์ มิมีซ้ำงามใน น้ำใจคน
1877
1
0
หน้าส่วนตัว
