คนกรุงศรี ฯ
ตั้งสติ ไตร่ตรอง มองเหตุผลเราเป็นคน แสนงอน จิตอ่อนไหวหรือเพราะหวง ห่วงหึง จึงน้อยใจนะอภัย อย่าโกรธ ถือโทษกัน ฤทัยนั้น สั่นคลอน เมื่อก่อนนี้จึงได้มี แผลเก่า เศร้ามหันต์เหมือนคมมีด กรีดมาน มานานวันถึงหวาดหวั่น อ่อนไหว กระไรเลย ตั้งใจมั่น ฟันฝ่า ท้าลิขิตประกาศิต ของใคร ไหนเล่าเอ่ยอยากจะนำ นาวา พาทรามเชยคนที่เคย ผูกพัน ตามสัญญา จงมั่นใจ ให้ฉัน นั้นถือท้ายดูเรื่องพาย เรื่องคัด คอยจัดหาเป็นต้นหน คนหนุ่ม คุมเภตราจะนำฝ่า มรสุม ปกคุ้มภัย แม้ว่าหนาว ร้าวใจ มอบไออุ่นมานอนหนุน อกพี่ นั้นดีไหมสองแขนอ้อม โอบร่าง มิห่างไกลอยู่ใกล้ใกล้ พะนอ เคลียคลอนาง แม้ฝนมา ฟ้าโกรธ พิโรธผ่าเอาแขนอ้า สวมสอด กอดไม่ห่างพอพิรุ
1497
3
2
หน้าส่วนตัว
