จะพอเพียงเยี่ยงไรใจไม่พอ สืบสานต่อก่อภพมิจบฝัน ปรารถนาหาหยุดทุกคืนวัน คำพอนั้นหวั่นใจหาไม่เจอ เมื่อสังคมห่มแพรแค่ภายนอก ภายในหลอกกลอกกลิ้งหยิ่งเหิมเห่อ คอยประชันขันแข่งแย่งเลิศเลอ หลงละเมอเพ้อคลั่งในวังวน ตราบจิตใจอยู่ในใต้ผ้าคลุม สัจจะซุ่มซ่อนเร้นเห็นฉงน ปัญญาเลือนเพราะกลั้วด้วยตัวตน ย่อมสับสนหนทางก้าวย่างไป อัตตาขวางกางกั้นปัญหาเกิด ผู้ประเสริฐเลิศแล้วแพ้วถางไถ ละอัตตาตัวตนบุคคลไป ย่อมแจ้งในความพอหยุดก่อเวร.....
1174
3
0
หน้าส่วนตัว
