ลมฝนต้นเดือนกันยา ร่วงพราวกราวฟ้า สู่ดวงตาสะท้อนใจ ฟังสิ,สะท้อนภายใน คล้ายสะอื้นไห้ ดังไกลจากฟ้าฝั่งโพ้น ลมฝนโยกไกวไหวโอน หนาวลมเร้าโลม ใบไม้โน้มจุมพิตดิน บ้างคว้างปลิวพลิ้วโผผิน ดั่งปีกโบยบิน ล่องลอยสู่ถิ่นที่ใด ฝังฝากรักนำทางไป วางลงกลางใจ ที่ซึ่งใบไม้ไกลลับ ณ มุมหนึ่งแห่งห้องหับ ซาบซึ้งซึมซับ ถ้อยคำลึกลับอ่อนไหว กรุ่นเอยเคยอุ่นอวลไอ มิรู้จางไป อดีตถามไถ่ความฝัน เผยยิ้มเหงากับตะวัน ในสายฝนนั้น ไม่มีสีสันส่อง
1000
5
0
หน้าส่วนตัว
