ในหมอกเมฆเวิ้งว้างอันว่างเปล่า จะก้าวเท้ายังยากลำบากหลาย ก่อนเราฝันถึงดาวอันพราวพราย เดี๋ยวนี้คล้ายยากยลเห็นหนทาง กับกระแสลมฤดูพัดขู่ข่ม หนาวระบมเจ็บประดังทั่วทั้งร่าง เหม่อมองหาสายรุ้งรุ่งรางชาง เสมือนอย่างเพื่อนจิตและมิตรใจ ความหวั่นเกรงเริ่มผสมห่มลงแล้ว กลัวผิดแนวทางถนนจนหวั่นไหว อนาคตที่สุดแคว้นไกลแสนไกล มีรูปร่างเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ แต่บทเพลงดอกไม้แห่งสายหมอก พลิ้วมาบอกรหัสว่าต้องกล้าสู้ โพ้นม่านเมฆหมอกบังเบื้องหลังภู มีประตูสีทองเป็นของเรา กายจึงยังแกร่งกร้านการเช่นนี้ มีเท้าด้านดำปี๋ที่ไม่เขลา เก็บสะสมประสบการณ์ผสานเชาวน์ เร่งไฟเร้าศรัทธาอยู่อาจิณ จึงพบว่าวันนี้มิว่างเปล่า พบเพื่อนผ
1906
6
4
หน้าส่วนตัว
