คนข้างๆตัวมากมาย ยืนรายล้อมฉันอยู่ แต่ทำไมทุกครั้งที่มองดู มันรู้สึกเหว่ว้าเกินทน ความรู้สึกนี้มันคืออะไร มันเป็นความเงียบเหงาในใจคล้ายสับสน มองออกไปไม่เห็นใครนอกจากตน ไม่มีใครซักคนจะเข้าใจ หลายครั้งที่อยากร้องออกมาดังๆ ให้มันล้างความทุกที่มีทั้งหมดนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ต้องแอบมาร้องไห้คนเดียวทุกที โลกใบนี้อาจไม่มีพื้นที่พอสำหรับเรา ไม่มีใครคอยปลอบโยน กลับเป็นเราฝ่ายเดียวที่ต้องให้กำลังใจเขา ไม่มีแม้ซักคนที่จะเข้าใจเรา มีแต่เงาสะท้อนในกระจกที่เข้าใจดี
960
13
0
หน้าส่วนตัว
