แก้วประเสริฐ
ดุจดังไร้แผ่นดิน
ขอลาแล้วแก้วตาอนิจจาเจ้า
ต้องจากเรือนหนีเหย้าเฝ้าเสน่หา
พรากสถานรักเงาไม้ร่มชายคา
หลั่งน้ำตาแผ่นดินถิ่นจากจร
เหลือแต่เพียงไออุ่นละมุนซึ้ง
ที่ตราตรึงฝากไว้หทัยถอน
สลักลึกตรึงไว้ให้อาวรณ์
สุดสะท้อนภิรมย์ห่มดวงมาลย์
จากแม่พระธรณีหนีพรากไกล
แสนอาลัยแผ่นดินถิ่นสถาน
ทิ้งริ้วรอยฝากไว้คล้ายทรมาน
ต้องซมซานซุกซ่อนถอนฤทัย
สิ้นบุญและบารมีที่เคยสร้าง
ต้องรกร้างไร้สิ้นถิ่นอาศัย
มีเพียงน้ำกับฟ้ามาล้อมใจ
สิ้นวิไลสิ่งซึ้งซ่านตรึงตา
หวังทดแทนแผ่นดินถิ่นกำเนิด
ให้บรรเจิดแนวสวัสดิ์พิพัฒน์หา
มิอาจก้าวล่วงพ้นคนมายา
สั่นผวาผันผวนป่วนสิ่งครอง
หน้าส่วนตัว
1099
23
0
