กฤตศิลป์ ชินบุตร
ทินกรรอนรอนยามอรุณ
อุษาสางเบาบางเคล้าไออุ่น
จึงฝ้าหมอกครุกรุ่นเต็มทิวเขา
หลังสายฝนกระหน่ำยามคืนค่ำ
เสียงฝนพรำจางหายในตอนเช้า
ยินเสียงร้องผองนกในม่านเงา
รุกความเศร้าไล่ความเหงาอันยาวนาน
เคยอยู่เมืองมีแสงสีวิไลเลิศ
มาอยู่ป่าจึงเกิดความเกียจคร้าน
ด้วยภาระหน้าที่การงาน
ทรมานอย่างไรต้องจำทน
แสงทองส่องฟ้าเพลานี้
เหมือนดั่งชี้บัญชาจากห่าฝน
เสมือนนายสั่งสิ้นเสียงคำรน
เป็นนายคนให้ด้นในเวลา
จึงฝ่าหมอกยามเช้าเข้าป่าไผ่
เก็บหน่อไม้แทงยอดในดงหนา
ดงชื้นชื้นป่าทึบทึบน่าระอา
บดบังตาจ้องหาแทบไม่มี
หยาดฝนเกาะพริ้งกิ่งใบไม้
งามสดใสหาใช่ในยามนี้
ล้วนร่วงหล่นจ
1107
4
0
หน้าส่วนตัว
