แก้วประเสริฐ
โชคชะตาชีวิต
โลกกว้างนี้พลีรักช่างหักสิ้น
ดุจนกบินกลางหาวแล้วเฝ้าขัน
เสียงกึกก้องร้องไปช่างหายพลัน
โลกความฝันผันชีวิตเข้าติดดิน
ดั่งนกน้อยร้อยใจเข้าในฟ้า
วันเวลาพาชีวิตแล้วปลีกสิ้น
เหลือความหวังทิ้งไว้สู่ใยจินต์
กระแสสินธุไหลนองสู่ท้องธารา
วันนี้เปลี่ยนเวียนผันกระชั้นชิด
โลกมันบิดบูดเบี้ยวเข้าเลี้ยวหา
รักมอบไว้ใยสล้างมิจ่างตา
เหลือชะตามอบไว้มิได้เยือน
ด้วยรักชอบมอบรักจึงจักเขียน
เฝ้าวนเวียนร้อนใจโอ้ใครเหมือน
มันร้อนรุ่มนุ่มเนื้อดั่งเกลือเยือน
ช่างซ่อนเงื่อนเป็นปมต้องข่มเอา
แสงวูบวาบทาบหวิวยามพลิ้วไหว
มอดไหม้ในฤทัยสุดให้เหงา
ด
หน้าส่วนตัว
1689
17
0
