ผู้เฒ่า
มาตัวเปล่าเล่าเปลือยมิเหนื่อยนัก
ไม่มีรัก โลภโกรธหลง พะวงหา
ทุกข์และสุขมิได้ติดกายมา
ทั้งเสื้อผ้าค่าหัวใจก็ไม่มี
จนเติบใหญ่ระหว่างทางชีวิต
จึ่งเริ่มคิดไขว่คว้าเพิ่มราศี
คิดตะกายหมายมั่นสรรสิ่งดี
สร้างชีวีตามกฎในบทคน..
คำแรก..ที่เราพูดได้ คือคำว่า
เอามา..
ตอนเราโตรู้ความ มักจะโดน ป๋ากับแม่..คุยกันและ ล้อเราพร้อมเสียงหัวเราะ-
อย่างสนุกสุขใจเสมอ..ว่าเราโตขึ้น คงจะ..งก..อะไรก็คง..เอามา..อย่างเดียว.
เราไม่ค่อยคิดอะไรมากนัก กับคำๆนั้น..จำได้แต่ว่า ชีวิตในวัยเด็กของเรา-
ไม่นิยมแย่งอะไรกับใคร
จนกระทั่ง..ถึงช่วงวัยนึง...ตอนเรียน ป.4
ไม่เดียงสาต่างกายหว่างชายหญิง
หน้าส่วนตัว
905
12
0
