แก้วประภัสสร
ความงามของหนุ่มสาว
หมดแพรวพราวเมื่อโรยรา
เหลือไว้เพียงกายา
เนื้อมังสาห่อหุ้มพลัน
เมื่อรักทุกอย่างสวย
รวยไม่รวยใช่สำคัญ
คบไปพอนานวัน
คุ้นเคยกันไม่เกรงใจ
หมดรักก็หมดรส
คำพูดคดหมดสดใส
ความดีที่ตรึงใจ
ไม่มีให้เหลือทรงจำ
จึ่งช้ำน้ำตาร่วง
เป็นเหมือนบ่วงคอยตอกย้ำ
ทุกท่วงทำนองคำ
เหมือนซ้ำซ้ำยังจำทน
กล้าแกร่งฝืนแรงยืน
ทั้งกล้ำกลืนด้วยใจหม่น
สุดท้ายพ่ายเล่ห์กล
เศร้ากว่าตนคือมารดา
ลูกทุกข์แม่ทุกข์เท่า
คอยบรรเทาเฝ้ารักษา
คำพูดปลอบลูกยา
เพื่อก้าวพานำทางไป
กลับฟื้นยืนอีกครั้ง
พร้อมพลังความหวังใหม่
คำพูดออกจากใจ
รักอื่นใดเท่าแม่ตน
2135
39
0
หน้าส่วนตัว
