ปริญญา อินทร์อุดม
ทั้งปวดเมื่อยปวดหัวทั้งตัวร้อนแม้ไฟฟอนอยู่ในกายไม่วายสั่นมิรู้หนาวจากขั้วโลกใดพัดใส่กันผ้าห่มอันหนานุ่นไม่อุ่นเลยหนาวทั้งคืนตื่นมาพอซาหนาวแต่ร้อนผ่าวราวไฟเพิ่มไอเฉยเช็ดตัวให้ร้อนจางเหมือนอย่างเคยร้อนยังเย้ยยืนยัน...ฉันไม่ลดลุกไม่ขึ้นมึนหัวเมื่อยทั่วร่างอาจจะครางเขินเขินตอนเกินอดกินไม่ลงปลาหมูไม่รู้รสจึงเหมือนงดข้าวปลามาสองวันไปหาหมอทุกที... พี่หมอดุว่าฉันมุงานเงินเกินขีดขั้นร่างกายจึงกริ้วโกรธลงโทษทัณฑ์ให้นอนสั่นหงักหงัก...หยุดพักนานฉีดยาอีกแล้วเหรอ...เจอ เจ็บนะแคปซูลกะยาเม็ดเจ็ดขนานช่างมากมายให้กลับมารับประทานเป็นอาหารหลักแทนข้าวราวราวนั้นเป็นอะไรคะพี่หมอ...พอจะบอกพี่หมอหยอกบักโกร