เมธาวีรำลึก
สูญ..
กวีนี้สูญเสียค่าความศักดิ์ศรี
ธรณีย่ำยีบีทาคล้ายยั่วบ้า
ทนขื่นขมในมนต์กาลเวลา
สูญเสียค่าความเป็นคนต้องทนยอม
ในโลกนี้แสนทุกข์เหลือเกินจริง
แทบทุกสิ่งเลวร้ายเข้ารายล้อม
ประดังถาโลมโถมอย่างจำยอม
ไม่อ้อมค้อมเพราะตนทนตราบนานมา
ปวดหัวจิตวุ่นกรำคิดสิทธิหลงรัก
เกินห้ามหักเพราะรักจนตาพร่า
คิดถึงเธอเสมอทุกเวลา
ไม่มีค่าเพราะเธอเมินเจ็บเกินใจ
นางฟ้าพาใจรักให้สุขสม
เจ็บระทมขมขื่นในหทัย
เพราะรักนางไม่มีสิทธิได้อยู่ใกล้
เกินใครจะใส่ใจ..ปลอบตัวเรา
ด่าตัวเองว่าแย่เอียนตนนัก
เพราะรักแท้แม้นนางเดียวจนเปลี่ยวเศร้า
รู้เสมอว่าเธอไม่รักเรา
แม้จะเหนื่อยทนเหงาสักเท่าไร
รักด้วยรักยา
1313
0
0
หน้าส่วนตัว
