เพชรพรรณราย
เบื่อหน่ายถ่ายท้อต่อชีวิต
จึงลิขิตสุนทรกลอนเล่าขาน
เพื่อปลดเปลื้องเรื่องที่ท้อต่อวันวาน
ด้วยดวงมาลย์รานร้าวคราวอ่อนแอ
ฉันอับจนหนทางอย่างมืดมน
มันสับสนปนท้อไร้ข้อแก้
ความไว้เนื้อเชื่อให้ให้เปลี่ยนแปร
ทั้งคนรักเพื่อนแท้ที่แปรไป
เหมือนโดนทิ้งประวิงวนเมื่อค้นคิด
ใช้ดวงจิตพิจารณาหาความได้
เมื่อพวกเขาไม่เฝ้าเอ่ยเผยความนัย
ก็รู้ได้ในท่วงท่าภาษาสัมพันธ์
ความรู้สึกนึกน้อยใจยามไร้ร้าง
คนคิดห่างต่างหยามเหยียดให้เย้ยหยัน
ทนเจ็บปวดรวดร้าวเหงาเศร้าจาบัลย์
อยากจะตายวายชีวันเมื่อมันตรม
ใจเอ่ยใจไม่รู้ว่าค่าแค่ไหน
จะรับได้ในทุกข์ท้อต่อทับทม
ใจคงขาดมาตรแม้นแสนระทม
ความขื่นขมถมไม่สิ้นคง
1719
3
0
หน้าส่วนตัว
