พอปมคลาย สายฝัน ก็พลันขาด สุนีย์บาต ตัดรอน กร่อนเกลียวไหม ที่ทอถัก รักกัน มั่นสายใย รุ้งอำไพ ใส่กรอง รองน้ำตา อันหยดน้ำ รินล้น จะหล่นรด อารมณ์จด สวาท วาสนา ไร้เสียแล้ว คนหนึ่ง ซึ่งเมตตา มาบอกลา มา-กลาย คลายสัมพันธ์ ดอกขจร วอนว่า จะลาจาก วังเวงพราก จากกัน วันคืนฝัน ร่ำเจรียง เคียงรัก ภักดีกัน ถึงคืนวัน บั่นหัก เสียแล้วฤา เจ็บเอ๋ยเจ็บ ตรงใจ ที่ใจขาด อาวรณ์วาด โหมพิษ ชีวิตหรือ รักขมนัก จักจริง ดั่งเขาลือ ใจที่ซื่อ โผซบ กลบหน้าดิน
1663
4
0
หน้าส่วนตัว
