แก้วประเสริฐ
เงียบเหงาเร้าอาดูร
ตะวันตกดินสิ้นแล้วหวนหารัก
ดุจผ่อนพักกาลเวลามาเงียบเหงา
อาดูรหนอพอเพียงเสียงแลเงา
ช่างวอนเว้าเคล้าฤทัยป่วนปั่นทรวง
แหงนมองนภาฟ้าสลัวดวงดาวเอ๋ย
เจ้าคงเคยเสวยทุกข์จากแดนสรวง
หลงศศิธรอ้อนแล้วหนอจึงถูกลวง
จึงต้องล่วงบ่วงสลายไร้สายใย
มืดแล้วหนอพะนอนักห้วงมักชืด
ดวงใจจืดมืดสนิทสิ้นสดใส
รูปภายนอกอัปลักษณ์เขาห่างไกล
เหลือหัวใจใครหนอเล่าจะเฝ้าชม
ลมเผยแผ่วแว่วครวญล้วนเสียงไผ่
กิ่งก้านใบไหววิโยคมิงามสม
มืดสลัวมีแต่เจ้าคลอเคล้าตรม
ฟังเสียงลมเป็นเพื่อนเยือนราตรี
ตะวันตกดินอีกแล้วมิแคล้วหวน
ความรัญจวนล้
หน้าส่วนตัว
1580
25
0
