เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
ที่รัก....
เจ้ารู้ไหม...ในความเงียบงันที่พี่นั้นได้พานพบ
ที่พี่สบแลประจักษ์ในตอนนี้
เปรียบดุจดังตัวพี่นั้น....ได้ดำดิ่งแทรชำแรกกลางหว่างนที
ในเวิ้งนั้นมีแต่...ความเดียวดาย
มองทิศใด...ก็เห็นเพียงสายธาราอันวกวน
ในสายชลที่ดูนิ่ง........แต่มิใช่
กระแสธารเวียนวน....ดั่งมีใจ
คล้ายกับใครในสังคมที่ก่อกวน
ส่วนความวังเวงเหว่าว้าที่บรรจบ
มันได้สบหลบประทับกลางใจฤทัยหวล
ดั่งตัวพี่...อยู่กลางเกลียวคลื่นวนอันก่อกวน
ยากผันผวน...ความเดียวดายแลอาลัย
เจ้าจากไปไกลเหลือเกิน....นะดวงแก้ว
ใจเคยแผ้วผ่อง....หมองลงได้
เพราะเจ้าทิ้งรอยรักรอยอาลัย
ฝังฤทัยไว้ตระกองกอดแทน....แม่น้องนาง
ที่รัก....
ที่พี
1047
13
0
หน้าส่วนตัว
