โอ้ลมหนาวโชยเอื่อยเลื้อยลัดป่า แทรกพนาเซาะดอยดูหงอยเหงา เปลวหมอกแผ่คลุมครึ้มดูซึมเซา เพียงสองเราเดินคล้องประคองเคียง สุริย์สีสิ้นแสงแฝงภูผา ศศิธรหลบหน้าลับตาเลี่ยง มีแต่ดาวพร่างพราวนภาเพียง ที่มาเรียงล้อเราไม่เหงาใจ ไม่อยากให้คืนนั้นมันสิ้นสุด แต่จะให้ใครฉุดก็ไม่ได้ ได้แต่เพียงมองตาด้วยอาลัย มิอยากให้วันเดือนเคลื่อนไปเลย เมื่อใดหนอจะได้กลับมารับขวัญ ชื่นชีวันขวัญชีวีของพี่เอ๋ย เมื่อใดหนอจะได้กลับมาชื่นเชย อิงเขนยโอบกระหวัด รัดนงคราญ
947
1
0
หน้าส่วนตัว
