แก้วประเสริฐ
เอื้องคำหลวง
ดึกเอยดึกแล้วเสียงแว่วหรีดเรไรขันแจ้ว
เสนาะแล้วใจแผ่วหวนชวนคิดถึง
ยืนจ้องมองดูฟ้าให้หัวใจสุดรำพึง
หวนนึกถึงตรึงอารมณ์เร้าเราเฝ้าคอย
ดาวเหนือลอยลับฟ้าเหมือนลาจาก
บุหลันพรากจากดาวเหนือยากจะถอย
อากาศเย็นทาบจับผิวกายใจสุดคอย
นึกถึงรอยกลิ่นหอมเจ้าเคล้าสุคนธ์
ป่านฉะนี้หนอคงบานแล้วแม่ยอดรัก
ใจพี่ภักดิ์รักห่วงหากลัวเจ้าหมองหม่น
สุคนธ์เร้ากลิ่นหอมยั่วยวนจนสุดทน
เหลืองอ่อนปนเข้มจัดรัดรึงตรึงหัวใจ
แสนเสียดายกายนี้พี่อยู่สุดขอบฟ้า
แต่ใจมายังแดนเหนือด้วยผ่องใส
เพราะใจรักภักดีเจ้าทุกลมหายใจ
ถึงอย่างไรจะหวนกลับถึงถิ่นเดิม
หน้าส่วนตัว
2482
12
0
