คนลานเทวา
ไม่ทันจางรอยเท้า เจ้าผีเสื้อ
บนกลีบเนื้อ เกษรงามอ่อนหวาน
ไม่ทันอุ่นแดดใส ทอวัยวาร
ก็สิ้นฝันอันตรธาน อย่างเดียวดาย
ท่ามแดดเศร้า เพรางายเดียวดายโลก
แผ่วลมโศกรำเพย ระเหยหาย
งดงามในพริบตา แห่งความตาย
ล่วงผ่านโผยระโชยชาย ไปสิ้นลับ
ยังไม่ทัน รอยยิ้มเจ้าจะแย้ม
ให้หวานแรมเรือนขวัญ คืนจันทร์ดับ
ก็ร้างเลือนเคลื่อนคล้อย รอยประทับ
ทิ้งโลกลงย่อยยับ ไปกับตา
ครื้นแต่เสียงมโหรี ปี่พาทย์
วังเวงวาดสำเนียงโศก วิโยคหา
กล่อมสรรพสิ่งที่กลืนหาย ไปกับกาลเวลา
ร่มสุดท้ายชายคา มิอาจซ่อน
ทิ้งรอยเศร้าบรรณภพ ศพน้ำค้าง
บนเส้นทางความฝัน ของวันก่อน
พราก
1024
8
0
หน้าส่วนตัว
