คราวระทมซมไว้ในป่าเปลี่ยว อยู่โดดเดี่ยวเหลียวไหนไร้แห่งหน กาลเวลาเปลี่ยนไปในมืดมน มิหลุดพ้นพงเหงาที่เข้ามา สร้างขอบเขตเหตุผลจนสับสน ความมืดมนหม่นหมองครองเข้าหา ปิดทางเดินเกินกว่าพากายา ให้ฟันฝ่าฝืนตนพ้นหนทาง อยู่ลำพังรั้งไว้ในความเศร้า เรื่องเก่าเก่าเข้ารุมสุมเกินสาง ปล่อยอารมณ์ซมไว้ไปพลางพลาง คืนเคว้งคว้างว่างเปล่าเหงาสิ้นดี ด้วยเหตุผลคนเหงาเฝ้าหม่นหมอง จนใจต้องตีบตันหันหน้าหนี หมดเรี่ยวแรงแข็งขืนฟื้นชีวี จะหลบลี้กี่คราวเจ้าจึงพอ
1931
19
0
หน้าส่วนตัว
