โอ๋
ก่อนเก่าเราเคยรักประจักษ์มั่น
ในคืนวันหวานชื่นระรื่นจิต
ยามห่างไกลให้หวลชวนพินิจ
ครวญสนิทลิลิตพร่ำรำพันไป
หอมเอยหอมดอมดอกโกมลสิ้น
ดุจประทินกลิ่นลอยพลอยสดใส
ถนุถนอมกล่อมเกลี้ยงถึงเพียงใด
ก็รู้รักประจักษ์ไว้ในใจตน
กาลก็เนิ่นเกินผ่านประมาณนับ
ก็แปรปรับเปลี่ยนแปลงแห่งนุสนธ์
รักก็เลือนแรมร้างระคางมน
ให้เจ็บจนเจ็บจำระกำทรวง
เคยอ่อนน้อมยอมให้ไม่มีแล้ว
เคยเอื้อเฟื้อเชื้อแถวก็กลับหวง
เผยจริตติดฝังครุ่นกรุ่นทั้งปวง
เผยความลวงล่วงเร้นเช่นมีมา
เอาชนะคะคานระรานเรื่อย
ชอบบ่นเหนื่อยใกล้ไกลไม่ใฝ่หา
ช่างเหน็บแนบแต้มติดจิตเจรจา
เหลืออุรา ฤา ว่าคนจะทนทาน
ไม่นานแน
หน้าส่วนตัว
1643
2
0
