เรไร
อ่านคำวอนจากใจของไม้ขีด
ราวคมมีดกรีดซ้ำย้ำรอยแผล
ถูกทิ้งขว้างร้างไร้ใครเหลียวแล
เป็นเพียงแค่เศษไม้ไร้ราคา
เจ้าไม้ขีดถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน
แม้ล่วงผ่านคืนวันยังฝันหา
ให้โคมแก้วแวววับโปรดกลับมา
ปรารถนาพลีร่างกลางอัคคี
กลักไม้ขีดเก่าเก่าดูเศร้าหมอง
เมื่อคนมองก็เมินต่างเดินหนี
ถูกทอดทิ้งเอาไว้มิใยดี
เพราะไม่มีคุณค่าราคาใด
จากวันนั้นขีดประกายให้ช่วงโชติ
จนเริงโรจน์ส่องทางสว่างไสว
ถึงวันนี้หมดประโยชน์จะโทษใคร
ถูกปล่อยให้ชุ่มฉ่ำด้วยน้ำตา
ไม่สามารถจุดประกายได้อีกแล้ว
ไม่เหลือแววก่อเกิดความเจิดจ้า
เหลือเพียงแค่รอผ่านกาลเวลา
พิพากษาลบเลือนเหมือนเช่นเคย
หน้าส่วนตัว
1016
4
0
