เมื่อยามท้อบอกจิตให้คิดข่ม เหมือนรักล่มปมชีวิตที่ผกผัน จะเฝ้ารอขอคืนชื่นวารวัน แม้เป็นเพียงเงาจันทร์ที่ร้างไกล ร้อยคำพูดหว่านลมเจือขมหวาน ร้อยคำขานหว่านลวงทำสาไถย ร้อยพันเล่ห์เห่โศกจนโชกใจ ร้อยความนัยใช้หลอกยอกระกำ เอาความรักหักจิตให้คิดโง่ มิโยกโย้โต้ตอบเพราะถลำ จะเฝ้าดูน้ำใจการกระทำ เชิญตอกย้ำซ้ำซัดจนหนำใจ คือความปวดรวดร้าวของชีวิต ที่ลิขิตขีดเองเกรงไฉน จะยอมเป็นคนของเธออยู่ต่อไป ถึงอย่างไรยังมั่นมิผันแปร
1171
6
0
หน้าส่วนตัว
