คืนวันผ่านมีเวลามานั่งย้อนอ่านบทกลอนก่อนเก่าเขาขับขานเขียนถึงเธอเพ้อบ่นถึงวันวานที่ผันผ่านจนเจอเธอเจอคนไกลอนิจจาตัวเรานั้นแสนโง่อพิโถเชื่อคนก็แสนง่ายแค่เขาบอกหลงมาเจอเธอนี้ไงก็เชื่อได้ทั้งที่เห็นเต็มสองตาคนพึ่งเจอหน้ากันเป็นวันแรกมันช่างแปลกใยสนิทกันหนักหนาเขาเมียงมองเธอเมินหลบลอบสบตารอเวลาให้เราเผลอนัดเจอกันทำไปได้คนหนอคนช่างจนจิตไม่อยากคิดให้จิตตกหัวอกฉันยิ่งอยากลืมกลับยิ่งจำจึงรำพันนรกนั้นไม่กลัวบ้างหรืออย่างไรจะไม่โกรธไม่เกลียดเธอหรอกหนาแม้เนิ่นนานผ่านมาอย่าสงสัยฉันไม่โกรธไม่เกลียด..ไม่อภัยใครทำกรรมเช่นไร.. ให้กลับคืนมินตรา๙ กรกฎาคม ๒๕๕๔
2365
1
1
หน้าส่วนตัว
