เงาน้ำค้างพร่างพราวบนพรมหญ้า ละออตาวะวับวาวดังแก้วใส เสียงกระซิบพึมพำของพงไพร ประทับในอุราพะว้าพะวง หนาวน้ำค้างกลางคืนสะอื้นแล้ว กลิ่นดอกแก้วจรุงจิตพิศวง น้ำตาฟ้าสีขาวโปรยดั่งมนต์ มีเมฆฝนบดบังดวงจันทรา วิบวิบเสียงหริ่งเรไรกังวานแว่ว สายลมแผ่วพัดมาน่ากังขา ราตรีงามประทับทรวงในอุรา สะกดตาต้องติดสะกิดใจ เงาน้ำค้างพรายพรั่งเหมือนดั่งเพชร คือสะเก็ดของดวงดาวที่พราวใส ใจเจ้าเอยถูกน้ำค้างอาบฤทัย ชุ่มช่ำไร้เหือดแห้งดังเคยเป็น
1377
15
0
หน้าส่วนตัว
