เปลวเพลิง
กับแดดลอดร่มไผ่ในวันหนึ่ง
เราเดินถึงลำธารซ่าซ่านไหล
พลิ้วระยับกระเซ็นเย็นยวนใจ
ดุจภาพในความฝันอันเพราตา
เพลงนกร้องก้องเคล้าลำเนาไม้
หวามหทัยสู่ถิ่นถวิลหา
วารีรื่นระรวยด้วยมนตรา
กล่อมวิญญาณ์สุขเปี่ยมคราวเยี่ยมยล
เราจึงวักน้ำใสขึ้นไล้หน้า
พอหรรษาฉ่ำชุ่มทุกขุมขน
ทัศนาปลาว่ายกลางสายชล
หอมลมปนกลิ่นบุหงาสุมาลิน
ณ ลำแก่งแห่งนี้มีมนตร์ขลัง
ร่มไม้บังปกแผ่กระแสสินธุ์
เราหนีห่างความล้าเคยชาชิน
มาเพื่อผินพบเห็นสิ่งเย็นทรวง
แล้วลงเกลือกกลิ้งตัวหัวร่อร่า
กอดหญ้าเกลื่อนเถื่อนท่าภูผาหลวง
ม่านอุษาเลื่อมปรุทะลุทะลวง
ทาบบนปวงผีเสื้อเมื่อเราชม
ครั้นเปลว
1377
2
0
หน้าส่วนตัว
