ชมพูภูคา J.
เป็นเพียงเศษ...ฝุ่นทราย...พลิ้วลอยล่อง
พัดผ่านท้อง...ทะเลทราย...ไร้แก่นสาร
เหนือผืนดิน...ใต้ผืนฟ้า...นิรันดร์กาล
ทุกวันวาร...คงอยู่...คู่ปฐพี
ถึงเย็นย่ำ...ค่ำหนาว...รวดร้าวจิต
แนบสนิท...นิทรา...ตามวิถี
เพียงเม็ดทราย...เม็ดหนึ่ง...ในราตรี
ย่อมไม่มี...คุณค่า...ราคาใด
เมื่อแสงนวล...ทอละออ...จากฟ้ากว้าง
แจ่มกระจ่าง...เปล่งประกาย...วับวาวใส
มีดวงตา...โอบเอื้อ...แลห่วงใย
สู่เบื้องใต้...นภาพร่าง...ทางแห่งดาว
คล้อยรุ่งสาง...หนทาง...อาจผันเปลี่ยน
เปลวแสงเทียน...นับล้าน...บนกลางหาว
อาทิตย์ทอ...บดบัง...แสงสกาว
เส้นทางยาว...ปรากฎไกล...สุดสายตา
แม้ไร้สิ้น...ชีวีใด...ในถิ่นนี้
โ
1541
2
0
หน้าส่วนตัว
