สุญญะกาศ
ครั้นวิโยค โบกบิน สู่ถิ่นแถน
เหาะจากแดน เคยเดิน เมินมาสรวง
ถึงไร้ญาติ ขาดมิตร ใกล้ชิดดวง
หาได้ห่วง ทิ้งหลัง หวังสบาย
หลับสนิท ปลิดทุกข์ เข้ารุกก่อ
เหมือนใกล้หมอ โรคห่าง ร้างสลาย
ยินเสียงพิณ ปี่พาทย์ มิคลาดคลาย
เบาสบาย เอิบอิ่ม ยิ้มนิรันดร์
หวลให้คิด มิตรเรา บุญเขาน้อย
จึงไม่ลอย ตามหา มาสวรรค์
แม้รักผอง น้องเพื่อน เคยเตือนกัน
ยังถือรั้น อยู่สร้าง ทางระทม
เยาวมาลย์ ผ่านฟ้า มานั่งใกล้
สุขฤทัย โอษฐ์แจ่ม แย้มผสม
อาภรณ์ขาว ยาวเรียบ แลเฉียบคม
ถือขวดกลม แก้วใส ที่ไว้ยา
.
.
.
“นายสุญญะกาศ ถึงเวลากินยาระงับแล้ว”
“คร้าบบบบ......คุณหมอ”
1650
9
0
หน้าส่วนตัว
