ณ ท่ามกลางขุนเขาและไอหมอก สายลมหอบความเย็นเช่นวสันต์ หอมพฤกษามาพร้อมแสงตะวัน ประดุจดังแดนดินถิ่นเทวัญ มวลหมู่ไม้ไหวลู่สู้พายุ เปรียบประดุจท้าทายไม่ใหวหวั่น ทั้งกิ่งก้านท้านลมรวมพลัง ใบไม่พลัดพัดร่วงควงสู่ดิน สายหมอกลอยละลิ่วปลิ่วผ่านหน้า หนาวอุราพาใจให้ถวิล ยืนกอดอกมองฟ้าอย่างชาชิน ณ แดนดินถิ่นนี้มีเพียงเรา ณ ท่ามกลางขุนเขาและไอหมอก ธรรมชาติได้มอบความสุขสันต์ แม้ยามนี้ไม่มีแสงตะวัน ในใจฉันนั้นมีแสงแห่งธรรม
929
10
0
หน้าส่วนตัว
